Written by 1:01 μμ Αρθρογραφία, Επικαιροτητα

Τον δυστυχισμένο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς | Κωνσταντίνος Παυλόπουλος

Στον εθνικιστή αυτόν που είδα στο τραπέζι μου, στον φούρνο, στο σούπερ μάρκετ ή στην
πολυεθνική είδα ό,τι δεν θα ήθελα να είμαι. Άτομο καθόλου ανήσυχο, μονίμως
δυστυχισμένο, απαίδευτο άρα και απόλυτα συμβιβασμένο, διεγραμμένο από τον ίδιο του τον
εαυτό, με μοναδική πηγή χαράς τον πόνο του άλλου, μοναδική έγνοια μια απαίσια
πραγματικότητα, και μοναδική αίσθηση υπεροχής την κοινωνική κατωτερότητα του δίπλα
μου.

Καλέ μου εθνικιστή μικροαστέ,


Εσύ παραδειγματικέ οικογενειάρχη που κατακρεουργείς -με σοβαρό τόνο και φιλοσοφική
εσανς για να προσδώσεις βαρύτητα- τον λαουτζίκο σε μια ανέλπιστη προσπάθεια να
ξεχωρίσεις από αυτόν, εσύ που με λαγνεία επιδίδεσαι στις άκρως ενδιαφέρουσες (!)
συζητήσεις κοινωνικής εμβάθυνσης -άρα και πλήξης- για το πόσο ακρίβυνε το λάδι, η
βενζίνη και το φιλότιμο θα προσθέσω εγώ, τίνι τρόπω οι Αλβανοί μας “τρώνε τις δουλειές”
και πως από τότε που οι Πακιστανοί πάτησαν το πόδι τους στην χιλιοτραυματισμένη άρια
χώρα μας αυξήθηκε η εγκληματικότητα, πως σε βρήκαν και αυτές οι γιορτές εκτός από
ασυνείδητο; Βρήκες άραγε χρόνο και φέτος να μεμφθείς επανειλημμένα και βαρύγδουπα
φυσικά τον “λεχρίτη” -δική σου απόδοση- που άνοιξε τα σύνορα του ανατολικού Μονακό
(=Ελλαδίτσας) επι παππού Μητσοτάκη για να μπουν όλα αυτά τα “μιάσματα”; -συ είπας-.
Και όλα αυτά φυσικά με την υπόκρουση ψευτοκουλτουριάρικης άρα και επικήδειας,
μουσικής λόμπι ξενοδοχείου που με λεπτότητα ντύνουν αυτές τις τόσο αξιομνημόνευτες,
γεμάτες παιδεία και ευαισθησία σοφίες προσδίδοντας έτσι ,ή μάλλον, απλά υπογραμμίζοντας
αυτόν τον πολυεπίπεδο εκσυγχρονισμό και δή ανθρωπισμό που σε διακατέχει. Αγαπητέ μου
χρυσαυγίτη, γλυκέ μου υλιστή ή ακόμα χειρότερα καταπιεσμένε μικροαστέ, σε ποιον
επέτρεψες να σε πληγώσει έτσι;


Ποια πακιστανική “17 Νοέμβρη” έβλεπες στις πάλαι ποτέ ένδοξες ειδήσεις του Σταρ στα
διαλείμματα από το μισητό σου οκτάωρο και ποιά ρομά Πισπιρίγκου στην Ζήνα; Ποιός
Αλβανός σου πήρε την θέση του σί-ι-όου (το όου βαθύ για να φανείς λονδρέζος) σε γνωστή
πολυεθνική εταιρεία και για τον λόγο αυτό “κατήντησες” -όπως εσύ λες- υπάλληλος στο
συνοικιακό μαγαζί ή στο γραφείο του “κεφαλαίου” – όπως πάλι λες- έχοντας άχτι τον ίδιο και
τους ομοίους του; Και κυρίως πότε έμαθες να ξεχωρίζεις το πιρούνι του φαγητού από της
σαλάτας και απέκτησες τέτοια υπεροπτική και εκλεπτυσμένη άποψη για τα δρώμενα; Τι
προβολή δυστυχίας είναι αυτή;


Συλλογίζομαι την κυνική Σαμπίνα του Κούντερα να κάθεται στο τραπέζι απέναντι σου και να
συνδιαλέγεσθε. Αναρωτιέμαι πώς ο Πακιστανός έγινε αντικείμενο πόθου και μισητής ,άρα
και ερωτικής, έλξης -κανόνας η αυθύπαρκτη και συνειρμική συνύπαρξη έρωτα και
ανεξήγητου μίσους- για τον υπερήλικα συνταξιούχο, τον κοιμισμένο νέο και την σκληρά
εργαζόμενη και αναγνωρισμένη καριερίστα. Και εκεί σκέφτηκα πως η χώρα, το εθνικό
συναίσθημα και η κρατολαγνεία -ας μου συγχωρεθεί η γλωσσοπλασία- ήταν το τελευταίο
λάβαρο, η τελευταία κυματιστή σημαία που δεν είχαν ακόμα προδώσει. Όταν η Σαμπίνα
κήρυξε έκπτωτο και το τελευταίο παρθένο λάβαρο της ,ήτοι τον Φραντς, οδηγήθηκε σε αυτό το νομιζόμενο ποθητό αλλά εν τέλει αβάσταχτο κενό της -κατ’επιλογίν- ελαφρότητας της ,το
οποίο ,ωσαν κοράκι τον Προμηθέα, την σπάραζε. Από την στιγμή λοιπόν, καλέ μου, που
πρόδωσες και εσύ όνειρο, δουλειά, έρωτα, οικογένεια, πόνο και ξενιτιά για ένα πολυτελώς
διακοσμημένο διαμέρισμα με κήπο στα προάστια που ούτε μονοκατοικία δεν αξιώθηκε να
γίνει, έχεις το ελεύθερο να μεμψιμοιρείς για το δικό σου τελευταίο παρθένο λάβαρο, την
χώρα, το λάδι και τον Σαμ που σου καθαρίζει το αμάξι και αν επιστρέψει στην χώρα του θα
ξεχρεώσει η χώρα μας τα της Μιχαλούς.
Έχεις το ελεύθερο να πνίξεις το “άδικο” της μοίρας που εσύ επέβαλλες στον εαυτό σου
υπηρετώντας την εικόνα που μόνος έπλασες, σφάζοντας στο όνομα της οικογενειακής
γαλήνης που μόνο αδιαφορία κρύβει, ακούγοντας πληκτική μουσική, κόβοντας το τσιγάρο
για να ζήσεις άοσμα μέχρι τα ενενήντα, και μισώντας οτιδήποτε θεωρείς εσύ πως μειονεκτεί
κοινωνικά ή οικονομικά σε μία άσκοπη προσπάθεια σου να εξυψώσεις την ανατριχιαστικά
ανούσια θέση σου. Όλα αυτά φυσικά υπό την προϋπόθεση πως ο Πακιστανός, Αλβανός,
Αλγεριανός δεν έκανε την τύχη του και έγινε επιχειρηματίας ή αφεντικό σου αλλά παλεύει
στην Ομόνοια για το ψωμί του ή καθαρίζει τις κοινόχρηστες σκάλες στην μεταπολεμική
πολυκατοικία σου.


Στον εθνικιστή αυτόν που είδα στο τραπέζι μου, στον φούρνο, στο σούπερ μάρκετ ή στην
πολυεθνική είδα ό,τι δεν θα ήθελα να είμαι. Άτομο καθόλου ανήσυχο, μονίμως
δυστυχισμένο, απαίδευτο άρα και απόλυτα συμβιβασμένο, διεγραμμένο από τον ίδιο του τον
εαυτό, με μοναδική πηγή χαράς τον πόνο του άλλου, μοναδική έγνοια μια απαίσια
πραγματικότητα, και μοναδική αίσθηση υπεροχής την κοινωνική κατωτερότητα του δίπλα
μου. Άτομο άτολμο, αντιαισθητικό, φοβισμένο και κεκαλυμμένα πληγωμένο που “αν τα
πράγματα ήταν αλλιώς θα είχε κατακτήσει τον κόσμο” “αν οι ξένοι γύριζαν στην χώρα τους,
θα καθάριζε αυτός ο τόπος”. Άτομο μικροαστικό, ανέραστο, παγιδευμένο στην υλιστική του
μικρή πραγματικότητα, που ερωτεύεται το αμάξι του, το πορτατίφ και το γεμάτο ψυγείο και
τρέμει σε ό,τι αλλότριο μπορεί να χαλάσει αυτό το ανούσιο green screen μέσω του οποίου
κρύβει την δυστυχισμένη μικρότητα του και τέλος που αυτονόητα ξεκινάει κάθε του φράση
με το αηδιαστικό: “Δεν είμαι ρατσιστής αλλά..” Άτομό που κραυγάζει πως “ τον αράπη κι αν
τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς” και ας διαβιεί με μια συνείδηση πλήρως άπλυτη.
Και για σβήσιμο, γιατί αναλώνομαι μόνο αν ταυτίζομαι και προσπαθώ να απομαγνητιστώ
από την δίνη του κατώτερου εαυτού μου, σου παραθέτω λίγο από Μαλβίνα Κάραλη για να
προσδώσω τον απαραίτητο λυρισμό στην ρατσιστική ανάγκη του μικροαστικού εαυτού σου.
“Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο
ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απ έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί
κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα
πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά
τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς” [Πηγή: www.doctv.gr]


Καλό ύπνο, ασκανδάλιστο και πνιγηρό όπως πάντα,

Κωνσταντίνος Παυλόπουλος, Φοιτητής Νομικής

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.tanea.gr%2F2023%2F04%2F27%2Fpolitics%2Fta-agnosta-kommata-pou-diekdikoun-tin-psifo-mas%2F&psig=AOvVaw253neDsdcaiK3r7R0x28iF&ust=1704106375269000&source=images&cd=vfe&opi=89978449&ved=0CBMQjhxqFwoTCKDUhZDBuYMDFQAAAAAdAAAAABBi

(Visited 91 times, 1 visits today)

Κλείσιμο