Θα ξημερώσει και αύριο.
Θα ξημερώσει Σκοτάδι αύριο.
Θα είναι ντυμένο με μανδύα εκτυφλωτικού φωτός έτοιμο να αναλάβει δράση. Υπόσχεται λέει να διαφυλάξει την ασφάλεια τώρα που ανατέλλει ο ήλιος της νέας κανονικότητας. Διακηρύσσει πολλά… αποκατάσταση τάξης, προάσπιση ειρήνης, πάταξη ανομίας. Ξεχνά όμως το σημαντικότερο, αναφορά στα μέσα και στους τρόπους. Άλλωστε δεν είναι λιγότερο σημαντικό το ταξίδι από τον προορισμό. Το πρώτο γράφει την Ιστορία σηματοδοτώντας εξόχως το περιεχόμενο του τελευταίου.
Προς την ειρήνη και το Φως τί ταξίδι μπορεί να εγγυηθεί όμως ένα Σκοτάδι;
Πιστεύω κανένα… μονάχα απάτη μπορεί να γεννά, αφού ως τέτοια, απατηλή, ορίζεται και η ίδια του η φύση.
Στο πλαίσιο της νέας κανονικότητας τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε θεατές μιας απόφασης, όχι και τόσο ασήμαντης, που πήρε το Υπουργείο Παιδείας περί κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου και την αστυνόμευση του Χώρου από ένα νέο σώμα, την «Ομάδα Προστασίας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων». Η ειδική αυτή φρουρά θα συνδέεται απευθείας με την Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ.) και όχι τις πρυτανικές αρχές αναιρώντας το προηγούμενο καθεστώς περί αυτοδιοικήτου χαρακτήρα των Πανεπιστημίων. Μάλιστα, για την επίτευξη του σκοπού θα προσληφθούν 1.000 αστυνομικοί, ειδικά εκπαιδευμένοι, ώστε να διαφυλάττουν την ασφάλεια των Πανεπιστημίων.
Με αφορμή την εξαγγελθείσα απόφαση και την προώθηση του νέου αυτού νομοσχεδίου, οι φοιτητές όλης της χώρας κινητοποιήθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο και κυκλοφόρησαν ένα κείμενο κατά της νέας ρύθμισης. Μιλώντας σήμερα το σχετικό κείμενο έχει λάβει πάνω από 10.000 υπογραφές . Επιπλέον, έντονη είναι και η προβαλλόμενη αντίσταση των πανεπιστημιακών εναντίον της εισαγωγής Αστυνομικού Σώματος στον Χώρο, το οποίο θα βρίσκεται μάλιστα εκτός του ελέγχου της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Η αντίδραση αυτή φανερώνει πως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εκ των ένδον αντίσταση. Η ουσία της Πανεπιστημιακής λειτουργίας πλήττεται σοβαρά και οι επιπτώσεις θα είναι μελλοντικά μη αναστρέψιμες. Αν το Πανεπιστήμιο απολέσει την Πνευματική του ταυτότητα και εξισωθεί με έναν απλό δημόσιο χώρο, όπως μια πλατεία, τότε υπονομεύεται σημαντικά και η θέση της δημοκρατίας. Το πανεπιστήμιο είναι ο κατά κόρον χώρος χειραφέτησης του ατόμου. Το λατινικό ēmancipātus ως κατάσταση αυτονομίας, πρωτοβιώνεται μέσα από την ενηλικίωση στους διαδρόμους, στα αμφιθέατρα, στα έδρανα του. Εκεί απολαμβάνει την ελευθερία το άτομο, μια ελευθερία που μέσα από την πατριαρχική δομή της κοινωνίας νεκρώνεται.
Το Άσυλο είναι σημαντικό ιστορικά και κοινωνικά γεγονός. Προασπίζει αυτήν ακριβώς την ελευθερία του πνεύματος. Η κατάργηση του εκφυλίζει το περιεχόμενο της δημοκρατίας και ενισχύει την υπάρχουσα παθογένεια του συστήματος. Με τη νέα ρύθμιση η δημοκρατία δοκιμάζεται. Πρέπει να καταστεί σαφές πως το αν θα επιτραπεί ή όχι η νόμιμη είσοδος της Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια δεν είναι απλώς υπόθεση σύγκρουσης Αριστερής και Δεξιάς Ιδεολογίας. Λανθασμένα το νόημα του Ασύλου ταυτίζεται με την απουσία εξουσίας. Στην περίπτωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου η εξουσία υπάρχει και δρα υπό τη λειτουργία συγκεκριμένων οργάνων που έχουν αναλάβει, σύμφωνα με το νόμο, την ευταξία και την εξάλειψη της αναρχίας, της ασυδοσίας. Είναι απατηλή η πίστη πως ο έλεγχος, υπό το κράτος της Αστυνομίας, συνιστά πανάκεια της ανομίας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η φυσικοποίηση του φόβου και του ελέγχου, όπως αυτός έχει οριστεί να γίνεται, θα καταστρατηγήσουν το σκοπό του Πανεπιστημίου που είναι η παροχή, όχι κατάρτισης, αλλά Παιδείας και ελεύθερης έκφρασης. Ναι, διψάμε από ανάγκη για ασφάλεια ωστόσο με λειτουργικούς και βιώσιμους όρους, όχι δια της τρομοκρατίας και της προώθησης οργάνων που ενσαρκώνουν πρότυπα βίας.
Αλίμονο στην εξουσία που απαντά στη βία με τη χρήση νομιμοποιημένης βίας.
Αλίμονο σε εκείνους που υποτιμούν τη δύναμη του Πνεύματος και προκρίνουν τη φίμωση της Ιδέας.
Αλίμονο στην ανθρωπότητα αν οι νέοι στα πανεπιστήμια πάψουν να οραματίζονται το μέλλον, φοβούμενοι την εκ των προτέρων αμφισβήτηση και το στιγματισμό τους από μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει βολεμένη με την πολιτική καταχωνιασμένη σε δυσπρόσιτα κουτάκια .
Αλίμονο σε μας αν σταματήσουμε να διεκδικούμε την πολιτική στην έξω ζωή μας, περιχαρακώνοντας την άδοξα στο πλαίσιο της ασκούμενης από την ελίτ εξουσίας . Είναι απαρέγκλιτη συνθήκη της ύπαρξης η δράση και η αντίσταση σε έναν κόσμο που έχει μάθει να ζει υπό το σκοτάδι της ματαιοδοξίας αγνοώντας την σημαντικότητα της ουσίας.
Αν όλα γίνουν όπως επιτάσσει σήμερα ο κυρίαρχος λόγος, φοβάμαι πως αύριο θα ξυπνήσουμε αλλιώτικοι, άλλοι από εκείνο που προοριζόμαστε για να είμαστε, πολιτικά όντα. Άλλωστε ένας άνθρωπος που θα έχει μάθει να ζει εξοικειωμένος με την παρουσία όπλου και ενόπλων δε θα είναι ο ίδιος άνθρωπος. Η πολιτική ως πράξη και αποτέλεσμα είναι «ἔκγονος» της ελευθερίας. Θάλλει και αναδύεται από τη μήτρα αυτής. Είναι τέτοια η ουσία του που δεν επιδέχεται εκπτώσεις όσο και αν αυτοί που την εκπροσωπούν έχουν μάθει να κάνουν αφενός τις περισσότερες ποσοτικά και αφετέρου τις χειρότερες ποιοτικά.
Φοβάμαι πως η υποτιμημένη θεραπεία της ασθένειας του συστήματος αυτού βρίσκεται αλλού, κλειδαμπαρωμένη και σκονισμένη σε εκείνα τα έδρανα, τα ξύλινα. Η παθολογία είναι άλλη από την επιδεικνυόμενη. Ας μη βαυκαλιζόμαστε με κίβδηλες ελπίδες. Το χάος ες αεί θα συντηρείται ως θεραπαινίδα ενός συστήματος φαύλου. Την ανομία δε θα μπορέσει ούτε η αστυνομία να πατάξει. Εκείνη θα τη συντηρεί και θα συντηρείται παράλληλα.
Ο αγώνας των πανεπιστημιακών, των φοιτητών, είναι αγώνας για τη διαφύλαξη της ποιότητας της δημοκρατίας, την προάσπιση της ελευθερίας, όχι οποιασδήποτε, του Πνεύματος και των Ιδεών, εκείνων που θα γίνουν δρόμος για να κοινωνήσει ο Άνθρωπος του αύριο τον «Ήλιο» τον Πλατωνικό, το «Αγαθόν» το Αριστοτελικό.
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο πρέπει επιτέλους να κατοχυρωθεί ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ !
Μαίρη Γκαλιανίδου, Φοιτήτρια Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
