Οι συναισθηματικοί ή καλύτερα «οι φυσιολογικοί» αυτού του κόσμου, πολλές φορές θα ευχηθούν να μην μπορούσαν να αισθανθούν. Να μπορούσαν να «κλείσουν τα μάτια» απέναντι σε όλες αυτές τις εικόνες και τα γεγονότα που ταράζουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Ωστόσο τι νόημα θα είχε ένας κόσμος χωρίς συναίσθημα;
Το συναίσθημα είναι αυτό που μας κινητοποιεί και μας καθοδηγεί. Είναι η πυξίδα μας σε καιρούς αβέβαιους και σε ένα μοντέρνο κόσμο χτισμένο σε σαθρά θεμέλια. Είναι το συναίσθημα που θα σε πείσει να αλλάξεις έστω και λίγο τον κόσμο.
Είναι το συναίσθημα που θα σε πείσει να αγωνιστείς και να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου, που κείτεται στο έδαφος μια κρύα μέρα του χειμώνα. Είναι το συναίσθημα που θα σε πείσει να συμμετάσχεις σε μια φιλανθρωπική ομάδα.
Είναι το συναίσθημα, που θα σε κάνει να το ξανασκεφτείς αν θα πετάξεις τελικά εκείνο το μικρό σκουπίδι σε ένα πεζοδρόμιο ή σε μια παραλία. Είναι το συναίσθημα, που θα σε κάνει να κοινοποιήσεις τις δράσεις μιας περιβαλλοντικής οργάνωσης.
Είναι το συναίσθημα, που θα σε κάνει να προβληματίζεσαι για το αν είσαι περισσότερο από όσο θα ήθελες υπερπροστατευτικός με τα παιδιά σου, σε ένα κόσμο που οι κακοποιητές παιδιών κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Είναι το συναίσθημα, που σε κάνει να συμβουλέψεις μια φίλη να μην περπατήσει μόνη της το βράδυ, ακριβώς επειδή ξέρεις τους πιθανούς κινδύνους και όλα εκείνα τα «ατυχή συμβάντα» στα οποία όλοι δίνουν προσοχή για λίγες εβδομάδες και μετά τα ξεχνούν.
Είναι το συναίσθημα που σου δημιουργεί ενίοτε θυμό για αυτούς που κυβερνούν, καθώς πίστεψες πως νοιάζονται ειλικρινά για εσένα και για το μέλλον των παιδιών σου. Αλλά τελικά συνειδητοποιείς πως όχι μόνο για το μέλλον τους δεν ενδιαφέρονται, αλλά ούτε και για την ασφάλεια και για την σωματική τους ακεραιότητα.
Τέλος, αν και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την λίστα με όλα εκείνα που κινητοποιεί το ανθρώπινο συναίσθημα, θα κλείσουμε με το ότι είναι το συναίσθημα εκείνο που δεν μας αφήνει πολλές φορές άλλη επιλογή από το να βγούμε στον δρόμο και να φωνάξουμε για όλα αυτά που μας πονούν, για τις αδικίες που μας αφήνουν ξάγρυπνους τα βράδια αλλά και για την υπεράσπιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας.
Το ερώτημα όμως είναι, θα μας ακούσουν;
Μαριάνθη Πίττη, Φοιτήτρια Ιατρικής
