Written by 6:06 μμ Αφιερώματα, Επικαιροτητα

Σύναψη του Πρωτοκόλλου του Κιότο – Μια “Ανάσα” για τον Πλανήτη | Μαρία Τζόγκα

Χαρακτηρίστηκε ως ορόσημο για την πολιτική, που αφορά την κλιματική αλλαγή, καθώς αποτελεί την πρώτη ουσιαστική νομική δέσμευση σχετικά με την μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου κατά ποσοστό 5.2% με όριο αναφοράς τις συγκεντρώσεις του έτους 1990 για την πρώτη δεσμευτική περίοδο 2008-2012.

Ο επιστημονικός κόσμος άρχισε να επισημαίνει το επικείμενο ζήτημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και της κλιματικής μεταβολής από το 1960 καθώς στοιχεία έδειχναν ότι οι συγκεντρώσεις του διοξειδίου του άνθρακα (CO2) αυξάνονταν σημαντικά. Παρά την πίεση που άσκησαν τότε οι κλιματολόγοι, η ανταπόκριση της διεθνούς κοινότητας άργησε σημαντικά.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας και το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNEP), αποφάσισαν το 1988 να δημιουργήσουν μία Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος. Στην επιτροπή αυτή παρουσιάστηκαν εκθέσεις 400 επιστημόνων μέσω μιας έκθεσης αξιολόγησης, το 1990, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την βαρύτητα του ζητήματος της αύξησης της θερμοκρασίας. Οι κυβερνήσεις, ως απάντηση, δημιούργησαν την Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές (UNFCCC). Στην σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992, 154 χώρες υπέγραψαν την σύμβαση αυτή και τα κράτη μέλη, με αρχή το 1995, συναντώνται κάθε χρόνο στο Βερολίνο για να οργανώσουν τις κινήσεις τους. Επιβάλλει, επί της ουσίας, σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη την υποχρέωση να θεσπίσουν εθνικά προγράμματα για τον περιορισμό των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και να υποβάλλουν τακτικές εκθέσεις, και απαιτεί από τις βιομηχανικές χώρες, σε αντιδιαστολή με τις αναπτυσσόμενες, να επιτύχουν τη σταθεροποίηση των δικών τους εκπομπών αερίων. Η διαφορά μεταξύ αναπτυσσόμενων και βιομηχανικών χωρών έγκειται στο μερίδιο ευθύνης για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όπως και στην οικονομική δυνατότητα να εφαρμόσουν μέτρα για να καταστείλουν την επέκταση του προβλήματος.

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%BF&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01hWq-KnrVXBW8PAnEQc0UG3KsH3A:1607027864471&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwia0YWo1bLtAhXnsIsKHXs3DpAQ_AUoAXoECAYQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=Bc43MOSHwrUVzM

Το συμπέρασμα που έβγαλε η διεθνής κοινότητα, ωστόσο, το 1994, ήταν πως η ανωτέρω δέσμευση δεν επαρκούσε για την αναχαίτιση του προβλήματος. Έτσι,τέθηκε υπό συζήτηση η σύναψη μιας συμφωνίας, ικανής να εφαρμοστεί σε διεθνές επίπεδο. Για την επίτευξη της, όμως, χρειάστηκαν σκληρές διαπραγματεύσεις και δημιουργήθηκαν ποικίλα στρατόπεδα με αντικρουόμενες απόψεις αναλόγως συμφερόντων. Αυτά ήταν η Ευρωπαική Ένωση, που συμφωνούσαν τα 12 από τα 15 τότε μέλη της, η «Λέσχη του Άνθρακα», με μέλη τις Ιαπωνία, ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, τις χώρες μέλη του ΟΠΕΚ, τη Ρωσία και τη Νορβηγία, στις οποίες γενικά τα συμφέροντά τους θίγονται από το Πρωτόκολλο του Κιότο (είτε επειδή θα πρέπει να μειώσουν την παραγωγή τους είτε επειδή προτείνεται η στροφή προς διαφορετικά καύσιμα), ένα συνασπισμό περίπου 43 μικρών νησιωτικών κρατών, τα οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας και αυτοαποκαλούνταν η “Συμμαχία των Μικρών Νησιωτικών Κρατών”, κάποιες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες και η Ομάδα των 77, με την Ινδία και την Κίνα, που θεωρούν ότι βρίσκονται σε τροχιά ανάπτυξης και ότι είναι εις βάρος τους να δεσμευτούν να περιορίσουν τις εκπομπές τους.

Εν τέλει, μετά από 11 ημέρες διαπραγματεύσεων, στις 11 Δεκεμβρίου του 1997 στο Κιότο της Ιαπωνίας κυρώθηκε το σχέδιο φερόμενο ως Πρωτόκολλο του Κιότο. Χαρακτηρίστηκε ως ορόσημο για την πολιτική, που αφορά την κλιματική αλλαγή, καθώς αποτελεί την πρώτη ουσιαστική νομική δέσμευση σχετικά με την μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου κατά ποσοστό 5.2% με όριο αναφοράς τις συγκεντρώσεις του έτους 1990 για την πρώτη δεσμευτική περίοδο 2008-2012 και υπεγράφη από 39 ανεπτυγμένες χώρες με πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες δεσμεύτηκαν να μειώσουν τις εκπομπές. Για τα αναπτυσσόμενα κράτη υπήρξε μέριμνα με ξεχωριστό άρθρο εθελοντικής δέσμευσης. Για την εφαρμογή του βέβαια, έπρεπε να επικυρώσουν 55 μέλη της Συνόδου, τα οποία  θα έπρεπε να συγκεντρώνουν τουλάχιστον το 55% των εκπομπών CO2 του έτους αναφοράς 1990. Τελικά τέθηκε σε ισχύ οκτώ χρόνια αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου 2005.
Η μείωση των εκπομπών, αφορούσε τα ακόλουθα 6 αέρια: διοξείδιο του άνθρακα CO2, μεθάνιο, υποξείδιο του αζώτου N2O, υδροφθοράνθρακες, πλήρως φθοριωμένοι υδρογονάνθρακες ή υπερφθοράνθρακες PFC και εξαφθοριούχο θείο SF6.

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%BF&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01hWq-KnrVXBW8PAnEQc0UG3KsH3A:1607027864471&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwia0YWo1bLtAhXnsIsKHXs3DpAQ_AUoAXoECAYQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=jeEiehA_N2yJyM


Λόγω της διάκρισης μεταξύ των χωρών, εισήχθηκαν προγράμματα για να γεφυρώσουν τις διαφορές. Το πρώτο είναι η Από Κοινού Εφαρμογή (ΑΚΕ), διεθνή προγράμματα συνεργασίας, που χρηματοδοτούνται και φιλοξενούνται από χώρες, που υπέγραψαν το πρωτόκολλο και αφορούν σε επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αναδασώσεις, αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα και βελτίωση ενεργειακής απόδοσης βιομηχανικών εγκαταστάσεων για να μειωθούν οι εκπομπές που που προέρχονται από ανθρωπογενείς πηγές. Ακολουθεί ο Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης (ΜΚΑ), μηχανισμός δηλαδή, μέσω του οποίου οι αναπτυγμένες χώρες μπορούν να χρηματοδοτούν έργα για τον περιορισμό ή την κατάργηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στις αναπτυσσόμενες χώρες και να λαμβάνουν ως αντάλλαγμα πιστωτικά μόρια άνθρακα -πιστοποιημένες μειώσεις εκπομπών, CER – που μπορούν να χρησιμοποιούν για την τήρηση των υποχρεωτικών ορίων των δικών τους εκπομπών. Τέλος, η εμπoρία εκπομπών. Με βάση το πρωτόκολλο, επιτρέπεται η εμπορία εκπομπών για μία χώρα, η οποία, ενώ έχει δεσμευτεί να μειώσει τις εκπομπές της κατά συγκεκριμένο ποσοστό, τελικά επιτυγχάνει μεγαλύτερη μείωση εκπομπών και μπορεί έτσι να πωλήσει το πλεονάζον ποσοστό σε άλλη χώρα. Η αιτιολογία πίσω από τα προγράμματα είναι πως σημασία δεν έχει πού επιτυγχάνονται οι μειώσεις εκπομπών, καθώς η αλλαγή του κλίματος αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα. Παρότι η εμπορία εκπομπών περικλείει το μεγαλύτερο δυναμικό, το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκριναν και άλλες πρωτοβουλίες, όπως νομοθετικές διατάξεις για την προώθηση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας καθώς και της χρήσης βιοκαυσίμων στις οδικές μεταφορές.

Σήμερα η Σύμβαση- Πλαισίο για την Κλιματική Αλλαγή απαριθμεί 197 μέλη, ενώ το πρωτόκολλο του Κιότο 192. Στη Σύνοδο στη Γαλλία το Δεκέμβριο του 2015 υιοθετήθηκε η συμφωνία του Παρισίου, η οποία θα διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο.

Η διακυβερνητική επιτροπή για την κλιματική αλλαγή (IPPC) πραγματοποιεί μελέτες και παρουσιάζει εκθέσεις των εκτιμήσεων, ώστε να ελέγχεται συχνά η έκταση ή και η προέκταση του προβλήματος. Με την τελευταία, στις 25.09.2019, στην οποία μετέχουν ο κ. Μιγκέλ Αρίας Κανιέτε, επίτροπος Δράσης για το Κλίμα και Ενέργειας, ο κ. Καρμένου Βέλα, επίτροπος Περιβάλλοντος, Θαλάσσιας Πολιτικής και Αλιείας, και ο κ. Κάρλος Μοέδας, επίτροπος Έρευνας, Επιστήμης και Καινοτομίας, έδωσε αποτελέσματα κάθε άλλο παρά ευοίωνα. Χαρακτηριστικά αναφέρουν, «η θερμοκρασία όσο και η οξύτητά των ωκεανών αυξάνονται, ενώ μειώνεται η περιεκτικότητά τους σε οξυγόνο και  η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει πολύ ταχύτερα από το αναμενόμενο. Οι επιπτώσεις αυτού του μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος είναι καταστροφικές για τα ευάλωτα θαλάσσια οικοσυστήματα, όπως οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, οι υποθαλάσσιοι λειμώνες ή τα δάση από φύκη. Η επισιτιστική ασφάλεια των ανθρώπων που εξαρτώνται από την αλιεία είναι σε κίνδυνο. Οι παράκτιες κοινότητες θα έχουν να αντιμετωπίσουν πιο συχνά ακραία φαινόμενα, όπως θαλάσσιους καύσωνες και πλημμύρες.Ωστόσο, οι υγιείς ωκεανοί μπορούν επίσης να προσφέρουν ορισμένες από τις λύσεις για την κλιματική αλλαγή, δεσμεύοντας το μεγαλύτερο μέρος της πλεονάζουσας θερμότητας και του CO2 που παράγεται από τη σύγχρονη κοινωνία μας, και παρέχοντας βιώσιμα τρόφιμα και ανανεώσιμη ενέργεια. Οι ωκεανοί μπορούν να παραμείνουν υγιείς μόνον εάν περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη στους 1,5 °C. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ΕΕ παραμένει υπέρμαχος μιας φιλόδοξης εφαρμογής της συμφωνίας του Παρισιού».

Μακροπρόθεσμη, λοιπόν, στρατηγική όλων των κυβερνήσεων είναι ένας υγιής πλανήτης ικανός να μας φιλοξενήσει. Ο Φρήντριχ Νίτσε έλεγε πως ‘’η γη έχει επιδερμίδα και αυτή η επιδερμίδα έχει ασθένειες, μια από αυτές τις ασθένειες λέγεται «άνθρωπος»”. Ας βάλουμε τα δυνατά μας λοιπόν να τον διαψεύσουμε.

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%BF&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01hWq-KnrVXBW8PAnEQc0UG3KsH3A:1607027864471&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwia0YWo1bLtAhXnsIsKHXs3DpAQ_AUoAXoECAYQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=KwMWLG8T5EK3fM

*H Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή αποτελεί την πρώτη οικουμενική, νομικά δεσμευτική παγκόσμια συμφωνία για το κλίμα. Υπογράφηκε στις 22 Απριλίου 2016 και κυρώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 5 Οκτωβρίου 2016. Με βάση τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, η Ε.Ε. έχει δεσμευτεί ότι έως το 2030, θα έχει μειώσει κατά τουλάχιστον 40 % τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Μαρία Τζόγκα, Μηχανικός Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%BF&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01hWq-KnrVXBW8PAnEQc0UG3KsH3A:1607027864471&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwia0YWo1bLtAhXnsIsKHXs3DpAQ_AUoAXoECAYQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=TWwMO3-8L2UQjM&imgdii=CJ8gT7YAhBMbwM

(Visited 188 times, 1 visits today)

Κλείσιμο