Ένα βασικό πρόβλημα που ακόμα υπάρχει στον σχολικό χώρο είναι αυτό των αναπαραστάσεων διαφόρων κοινωνικών ζητημάτων στα σχολικά εγχειρίδια ή και στην τάξη. Συχνά όταν υπάρχει η πρόθεση για κάποια αλλαγή (μεγάλη ή μικρή, σημαντική ή μη), οι αντιδράσεις είναι μεγάλες, θα έλεγα και υπερβολικές. Αρχικά, ας δούμε το ζήτημα της αναπαράστασης και παρουσίασης της οικογένειας: ένα ζευγάρι, μπαμπάς και μαμά, και δύο παιδία, αγόρι και κορίτσι. Απουσιάζουν όλες οι άλλες μορφές οικογένειας: ένας γονέας, ένα παιδί, δύο μητέρες ή δύο πατέρες. Οικογένεια με προβλήματα υγείας ή με διαφορετική εθνοτική καταγωγή από αυτήν της ελληνικής. Ούτε βέβαια υπάρχουν εικόνες διευρυμένης οικογένειας, αλλά αυτό συχνά αναφέρεται και δεν υπάρχει πρόβλημα από την πλευρά του κράτους να την παρουσιάσει. Οι
«άλλες» και «νέες» οικογένειες ενοχλούν.
Στη συνέχεια, η αναπαράσταση της πατρίδας, του έθνους και γενικότερα της χώρας θα λέγαμε πως είναι τουλάχιστον εθνοκεντρική. Απουσία αναφορών σε άλλους πληθυσμούς, ελάχιστο ενδιαφέρον για ζητήματα πολιτισμικής συνομιλίας και μονόπλευρη αφήγηση. Για μια καλύτερη εικόνα, προτείνω το βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα μας;» – «εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση», σε επιμέλεια των Άννα Φραγκουδάκη και Θάλεια Δραγώνα. Ένας συλλογικός τόμος από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια που κυκλοφόρησε το 1997.
Τέλος, προβληματική παραμένει η ματιά των άλλων θρησκειών στο σχολείο, η οποία απλά περιορίζεται σε επιδερμικές αναφορές, κυρίως με σκοπό την αποστήθιση, και όχι την ουσία. Για να υπάρξουν σημαντικές και θετικές αλλαγές το κάθε κράτος (έτσι και το δικό μας) οφείλει να κατανοήσει τις νέες εποχές και τις νέες ανάγκες, και να προσαρμοστεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως πρέπει να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της σημερινής κατάστασης: χρειάζεται ισορροπία και ανοιχτό μυαλό μόνο.
Γιώργος Λαμπρόπουλος, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος – Φοιτητής ΠΜΣ Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας
Πηγή Εικόνας:
