Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολιτικοί που είτε πέρασαν αδιάφοροι (τα παραδείγματα είναι πολλά), είτε άφησαν πίσω της μία μαύρη κληρονομιά, όπως ο Χίτλερ ή ο Πινοσέτ. Από την άλλη πλευρά όμως, υπήρξαν πολιτικοί οι οποίοι δε δίστασαν να πάνε κόντρα στα συμφέροντα, στο συντηρητισμό και στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, και μνημονεύονται ακόμα και σήμερα ως ήρωες και ευεργέτες των λαών τους. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο Ούλωφ Πάλμε, ο οποίο γεννήθηκε σαν σήμερα, 30 Ιανουαρίου 1927. Ήταν μία εμβληματική μορφή της Σοσιαλδημοκρατίας και είναι ακόμα και σήμερα ο πιο γνωστός πολιτικός της Σουηδίας.
Ο Ούλωφ Πάλμε γεννήθηκε στη Στοκχόλμη, γόνος καλής οικογενείας, που ανήκε στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Θεωρητικά, ο Πάλμε θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα οφέλη μιας άνετης οικονομικά ζωής και να μην ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική, ή να έχει έναν πολιτικό προσανατολισμό προς τη Δεξιά. Παρ’ όλα αυτά, τα ταξίδια του κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στις αναπτυσσόμενες χώρες, τον επηρέασαν βαθιά, με αποτέλεσμα να στραφεί στη Σοσιαλδημοκρατία. Πρόκειται για μια πολιτική φιλοσοφία η οποία δεν αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα ως κυρίαρχο σύστημα οικονομίας, αλλά υποστηρίζει την παρουσία ενός κράτους που ελέγχει την οικονομία και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης αναδιανέμει τον πλούτο μέσω της προοδευτικής φορολογίας από τους πλούσιους της κοινωνίας στους αδύναμους. Παράλληλα, αναπτύσσει πολιτικές αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων.
Σε αυτό το σημείο, θα έλεγε κανείς ότι ο Ούλωφ Πάλμε μοιάζει με μία άλλη σημαντική μορφή της Αριστεράς, τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο Ερνέστο, γεννήθηκε σε μία μεσοαστική οικογένεια. Έχοντας το οικονομικό κεφάλαιο και το πτυχίο ιατρικής, θα μπορούσε να έχει και εκείνος μια εύκολή ζωή, μακριά από τις δυσκολίες και τους πόνους. Όμως, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στη Λατινική Αμερική, πήρε την απόφαση να κάνει χρήση των ιατρικών γνώσεών του για να παρέχει βοήθεια στους φτωχούς, στους αδύναμους και κυνηγημένους. Αργότερα, αποτέλεσε σύμβολο της επανάστασης. Τόσο ο Ούλωφ, όσο και ο Ερνέστο, αντίκρισαν τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία και για αυτό στράφηκαν στον αγώνα για έναν πιο δίκαιο κόσμο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ίσως τελικά τα ταξίδια, εκτός από τον ρατσισμό, να θεραπεύουν τον συντηρητισμό και τον εγωισμό.
Ο Πάλμε, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές νομικής, έγινε γραμματέας του Σοσιαλδημοκράτη Πρωθυπουργού της Σουηδίας, Τάγκε Ερλάντερ. Στις 14 Οκτωβρίου του 1969, ο Ούλωφ Πάλμε διαδέχτηκε στην εξουσία τον επί 23 χρόνια Πρωθυπουργό Ερλάντερ. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του με το Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που κράτησε μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου του 1986, έκανε σημαντικά βήματα για τη δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας που να εξασφαλίζει την ισότητα και τη κοινωνική δικαιοσύνη για τους πολίτες του.
Όσο ήταν Πρωθυπουργός, φιλοξένησε στη χώρα του Έλληνες αντιπάλους της Χούντας των Συνταγματαρχών. Επίσης, είχε εκφράσει την έντονη διαφωνία του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είχε μάλιστα το θάρρος και τη πολιτική βούληση να φιλοξενήσει εντός της χώρας του Αμερικάνους λιποτάκτες. Με αυτή τη κίνηση, έδειξε ότι έχει το σθένος να πάει κόντρα σε μία υπερδύναμη της εποχής, τις Η.Π.Α. .
Αποτέλεσε μάλιστα στενός πολιτικός και προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο πρωταγωνίστησαν στην κίνηση των 6 για παγκόσμια ειρήνη. Σε αυτή τη κίνηση, συμμετείχε επίσης η Πρωθυπουργός της Ινδίας, Ίντιρα Γκάντι, ο Πρόεδρος του Μεξικού, Μιγκέλ Ντε Λα Μαδρίδ, ο Πρόεδρος της Αργεντινής, Ραούλ Αλφονσίν και ο Πρόεδρος της Τανζανίας, Τζούλιους Νιερέρε. Η «Πρωτοβουλία των 6», είχε ως στόχο την παγκόσμια ειρήνη και τον διεθνή αφοπλισμό με στόχο την αποκατάσταση της παγκόσμιας σταθερότητας. Οι 6 που κινητοποίησαν αυτή τη πρωτοβουλία, θεώρησαν ότι μέσω των προτάσεών τους θα μπορούσαν να φέρουν ένα ειρηνικό τέλος στο ψυχροπολεμικό μέτωπο που υπήρχε μεταξύ των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και ότι με την απόσυρση των πυρηνικών, θα απέτρεπαν μία πυρηνική καταστροφή στο μέλλον.
Ο Ούλωφ Πάλμε, πέρα από αυτά, έκανε και άλλες ενέργειες προκλητικές προς το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο, όπως η καταδίκη του απαρτχάιντ και η συνηγορία του υπέρ των οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Νότιας Αφρικής, η παροχή οικονομικής και πολιτικής υποστήριξης στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και στην Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, καθώς και η συνάντησή του με τον Φιντέλ Κάστρο. Όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα ο Πάλμε να αποκτήσει αρκετούς εχθρούς, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό. Ποιος άλλωστε σπουδαίος άνθρωπος, δεν έχει εχθρούς;
Κάτι άλλο που διαφοροποιούσε τον Πάλμε από πολλούς πολιτικούς ήταν η απλότητά του, Πολλές φορές, κυκλοφορούσε χωρίς σωματοφύλακες, καθώς έτσι ήταν πιο προσιτός στους πολίτες. Δυστυχώς όμως, τη νύχτα που έπρεπε να έχει προστασία, δεν είχε. Γύρω στα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 1986, ο Ούλωφ Πάλμε επέστρεφε από τον κινηματογράφο με τη σύζυγό του, Λίσμπετ, όταν έπεσαν και οι δύο θύματα επίθεσης. Ο Πάλμε πυροβολήθηκε δύο φορές στο στομάχι και η σύζυγος του στη πλάτη. Η Λίσμπετ Πάλμε επιβίωσε της επίθεσης, ο Ούλωφ όμως υπέκυψε στα τραύματα του.
Έπρεπε να περάσουν 34 χρόνια για να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα της έρευνας της δολοφονίας Πάλμε. Ο λεγόμενος «Skandiamannen” (Ο Σκανδιναβός), με πραγματικό όνομα Στιγκ Ένγκστρομ, κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία του Πάλμε. Ο Ένγκστρομ απεβίωσε το 2000, χωρίς να τιμωρηθεί για το έγκλημά του.
Ο Ούλωφ Πάλμε, αποτέλεσε το παράδειγμα ενός σπάνιου πολιτικού με όραμα για έναν καλύτερο κόσμο. Πάλεψε για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινωνίας που δε θα κινδυνεύει από τον πόλεμο, τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία. Είχε ηγετική θέση και ίσως να μπορούσε να προσφέρει ακόμα περισσότερα στην ανθρωπότητα, εάν έμενε στη ζωή. Οι αξίες που πρέσβευε, είναι ίσως πιο επίκαιρες από ποτέ. Για όλα αυτά, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο Ούλωφ Πάλμε, ήταν μία ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Πηγές:
Πέτρος Νικολούδης, Κοινωνικός Επιστήμονας- Φοιτητής Κοινωνικής Εργασίας