Όλοι σχεδόν οι Έλληνες πολίτες είναι σοκαρισμένοι αυτές τις μέρες, μπροστά στην θέαση μιας ακόμα αποτρόπαιας γυναικοκτονίας. Δυστυχώς(ή ευτυχώς) υπάρχει διαθέσιμο οπτικοακουστικό υλικό, το οποίο και αναπαράγεται τόσο στην τηλεόραση όσο και στα social media με μεγάλη ευκολία. Τα συναισθήματα που προκαλεί πολλά και ανάμεσα τους τόσο ο θυμός, όσο και η απογοήτευση για την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας απ’ το χρονικό της τραγωδίας. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας(1 Απριλίου), η 28χρονη Κυριακή Γρίβα επισκέφτηκε το αστυνομικό τμήμα, ώστε να ζητήσει ένα περιπολικό να την επιστρέψει σπίτι. Το αίτημα της κοπέλας ήταν σαφώς δικαιολογημένο, αφού ο πρώην σύντροφος της την παρακολουθούσε στενά. Ωστόσο, το αίτημα της δεν έγινε δεκτό, αφού σύμφωνα με τις γυναίκες αστυνομικούς που φαίνεται να άκουσαν το αίτημα της, δεν υπήρχε διαθέσιμο περιπολικό και το Πρωτόκολλο δεν επέτρεπε την μεταφορά πολίτη με περιπολικό-παρά μόνο προσαχθέντα ή συλληφθέντα.
Η Κυριακή αμέσως μετά αποφάσισε να πάρει μόνη της την Άμεση Δράση-κάτι που δεν έπραξαν οι αστυνομικοί του τμήματος και μας εγείρει έντονο προβληματισμό και δυσφορία-αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ο πρώην σύντροφος της παραμόνευε μόλις λίγα μέτρα μακριά και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την συνομιλία της με τον εκπρόσωπο της Άμεσης Δράσης, δέχτηκε πέντε πισώπλατες μαχαιριές από το πρώην σύντροφο της και μάλιστα στην θέα αρκετών άλλων ατόμων.
Η συνομιλία της κοπέλας με την Άμεση Δράση, έχει βγει στην δημοσιότητα και στα ήδη εξοργιστικά νέα έρχεται να προστεθεί η ήρεμη δήλωση του εκπροσώπου, πως το περιπολικό δεν είναι ταξί…
Αυτά και πολλά ακόμα, όπως και άλλες καταγγελίες της κοπέλας τα προηγούμενα χρόνια για κακοποιητική συμπεριφορά του συντρόφου της, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε και πιστεύω δικαίως για την έλλειψη κινητοποίησης τόσων αστυνομικών, οι οποίοι σύμφωνα με το επάγγελμα τους είναι υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης αλλά και για την αποτροπή τέτοιων αδικημάτων.
Πως είναι δυνατή η άρνηση ενός φαινομενικά απλού αιτήματος και μάλιστα από γυναίκες αστυνομικούς, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν ακόμα μεγαλύτερη ενσυναίσθηση; Άλλωστε οι δολοφονίες των γυναικών δεν είναι δυστυχώς κάτι ουτοπικό, με την δολοφονία της Κυριακής να είναι η πέμπτη για το 2024!
Πως είναι δυνατόν ο δράστης να μην αποθαρρύνεται να πράξει ένα τέτοιο αδίκημα μπροστά από ένα αστυνομικό τμήμα; Την απάντηση σε αυτό ίσως μας δίνουν οι ποινές των δραστών και άλλων παρόμοιων εγκλημάτων.
Πως γίνεται ένας εργαζόμενος της Άμεσης Δράσης που στην επαγγελματική του πορεία του έχει πιθανώς δει τόσα τέτοια εγκλήματα, να μιλάει με έναν τόσο ήρεμο και σχεδόν ειρωνικό τρόπο, όταν έχει στην τηλεφωνική γραμμή μια κοπέλα τρομαγμένη, που δεν μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της;
Όπως ίσως έχετε παρατηρήσει, δεν αποκάλεσα την Κυριακή σε καμία παράγραφο αυτού του άρθρου άτυχη, καθώς πιστεύω πως είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός που την αδικεί και ταυτόχρονα δικαιολογεί τις προθέσεις του δολοφόνου της και τόσων άλλων στο παρελθόν, όπως επίσης και τις αμέλειες και παραλείψεις τόσων αρμόδιων φορέων.
Η Κυριακή δεν ήταν άτυχη, παρόλο που το τέλος της ήταν μαρτυρικό και άδικο. Είχε ζητήσει βοήθεια. Το ερώτημα είναι: κατά πόσο εισακούστηκαν οι κραυγές βοήθειας της; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν την γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Με βεβαιότητα όμως γνωρίζουμε, πως η κοπέλα χάθηκε παντοτινά.
Μαριάνθη Πίττη, Φοιτήτρια Ιατρικής
