Στις 7 Απριλίου, σαν σήμερα, είναι η παγκόσμια μέρα υγείας και μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Οι κοινωνικές κρίσεις τείνουν να πλήττουν τα κράτη, χωρίς να λογαριάζουν την ισχύ τους σε περιόδους μη κρίσεων.
Οι Η.Π.Α. είναι μία από τις πιο ισχυρές χώρες οικονομικά και στρατιωτικά στον κόσμο. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας. Η Ιταλία, είναι μία αρκετά ισχυρή χώρα παγκοσμίως. Η Κίνα διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς και επιδιώκει να γίνει και η μεγαλύτερη οικονομία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που μετρούν τις πληγές τους από τον COVID-19. Από την άλλη, χώρες, όπως η Τσεχία, η Κροατία και η Ισλανδία, παρόλο που δεν ανήκουν σε παραδοσιακές ισχυρές δυνάμεις, έχουν καταφέρει να συγκρατήσουν την εκδήλωση μιας ανεξέλεγκτης υγειονομικής κρίσης.
Ακολουθώντας τον συλλογισμό “αν πλήττονται τα ισχυρά κράτη, φαντάσου τα υπόλοιπα” οδηγούμαστε στο ερώτημα ποια στοιχεία συντείνουν, ώστε να προκύψει ένα ισχυρό κράτος. Για να ορίσουμε ένα κράτος ως ισχυρό, αρκεί να δούμε τους σχετικούς πίνακες οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης. Όμως, για να ορίσουμε ένα κράτος ισχυρό σε περιόδους κρίσης πρέπει να το εντάξουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Ισχυρό κράτος σε περιόδους κρίσης είναι ένα κοινωνικό κράτος, έχοντας μια πολιτική ηγεσία με ισχυρή βούληση και ένα πλήθος υπεύθυνων πολιτών.
Στις μέρες του COVID-19 φάνηκε ότι αυτό το τρίπτυχο παραπαίει και διδάσκει τα εξής:
1) Το κοινωνικό κράτος (υγεία-παιδεία-πρόνοια) δε μπορεί να αντικατασταθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία.
2) Η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να κάνει τεχνάσματα αντιμετώπισης της κρίσης.
3) Οι πολίτες δε μπορεί να βάζουν την αναψυχή και τις θεωρίες συνωμοσίας πάνω από την επιστήμη.
(Συγκρίνετε το τρίπτυχο με τα κράτη που δόθηκαν στην αρχή)
Πάνος Πουρναράς, Πολιτικός Αναλυτής – Δημοσιογράφος | Επικεφαλής LEP