Τα τελευταία δύο περίπου χρόνια είναι βέβαιο πως η ανθρωπότητα κι οι κοινωνίες έχουν δεχθεί πολλαπλά και μεγάλα σοκ. Οι ζωές όλων άλλαξαν δραματικά, όμως οι άνθρωποι φαίνεται να ήταν έτοιμοι σαν από πάντα να ξεπεράσουν το όποιο σοκ και να προχωρήσουν μπροστά. Με τι κόστος, όμως; Φυσικά, η ελληνική κοινωνία δε θα μπορούσε να είναι αμέτοχη σε κάτι τέτοιο, καθώς μιλάμε για κάτι παγκόσμιο, όμως αυτό που θα τονισθεί εδώ αφορά περιστατικά που συνέβησαν μέσα σε αυτήν. Αδιαμφισβήτητα, στο πρόσφατο παρελθόν η κοινωνία μας βρέθηκε αντιμέτωπη με πολλά σοκαριστικά γεγονότα, πέραν της πανδημίας. Ίσως αδικαιολόγητα πολλά. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, στυγνές δολοφονίες, υποθέσεις παιδεραστίας, περιστατικά κακοποίησης, μέχρι και τα πιο πρόσφατα: αυτό της δολοφονίας του Άλκη, αλλά και της αποκάλυψης της δολοφονίας ενός παιδιού από την μητέρα του και τον σύντροφο της στην Κυψέλη, κι αυτά είναι μόνο λίγα από όσα ταλάνισαν την κοινή γνώμη και κάθε ένα από αυτά κουβαλά μαζί του μεγάλο ανθρώπινο πόνο και δράμα. Απόψεις και πορίσματα πολλών επιστημόνων προσπαθούν να εξηγήσουν κι εξηγούν πολλά από αυτά. Υπάρχει όμως άραγε επιστημονική προσέγγιση ικανή ώστε να μειώσει τον πόνο και το σοκ στο οποίο υπόκειται μία κοινωνία, η οποία μέσα σε δύσκολες περιόδους, βομβαρδίζεται από τέτοιες απεχθείς πράξεις; Κι αν ναι, πού οδεύει η κοινωνία μας κι η κάθε κοινωνία; Θα συνηθίσει στο ‘’κακό’’; Προφανώς και θέλω να πιστεύω πως όχι, αλλά οι φόβοι και οι κίνδυνοι για την παρακμή του ανθρώπου βρίσκονται πάντα εκεί και κάθε κακοπροαίρετο σχόλιο και ειδεχθής πράξη τους ενισχύει. Φόβοι μήπως κάθε αποτρόπαιο γεγονός λειτουργεί τελικά ως ένεση αναισθησίας παρά ως το σοκ ενός απινιδωτή που παλεύει να κρατήσει ζωντανή την ανθρωπότητα. Και στην μέση όλων αυτών, απλοί, καθημερινοί, λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, να μένουν να αναρωτιούνται:
«Ήταν πάντοτε έτσι ο κόσμος ή εγώ είμαι πολύ ‘’μικρός’’;» Προφανώς αυτή η ερώτηση δεν αφορά ούτε την ηλικία, αλλά ούτε και το νοητικό ή πνευματικό τους επίπεδο, αλλά μένει πάντοτε αναπάντητη.
Είναι τελικά όλα αυτά αποκυήματα του γενικότερου σοκ που έχουμε υποστεί; Ούτε εδώ υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση, παρά μόνο ενδείξεις. Όταν άρχισε η παγκόσμια περιπέτεια που βιώνουμε όλοι και ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τη σημασία της και συνειδητοποιώντας την μεγάλη αλλαγή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, σκέφτηκα πως προφανώς δεν πρόκειται να μας αφήσει αλώβητους. Η αλλαγή ήταν κι είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν όμως, δύο δρόμοι, ο κατηφορικός της κατρακύλας κι ο άλλος. Αυτόν της κατρακύλας τον διανύει μια κοινωνία η οποία μαστίζεται από προβλήματα. Τον άλλο; Τον διαλέγει ο καθένας μας με μία καθημερινή υπόσχεση στον εαυτό του: Μέσα στα τέρατα να μην γίνω τέρας.
Χρήστος Ντζουβάρας, Φοιτητής Φυσικής Αγωγής κι Αθλητισμού
