Με σκοπό να παρακολουθήσουμε και να διαμορφώσουμε τη στάση μας ως κοινωνία για όλα όσα συμβαίνουν μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αν και αποτελούν γεγονότα που έρχονται από το παρελθόν και συγκεκριμένα έχουν τη ρίζα τους στη μέση του προηγούμενου αιώνα, χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι σημαίνουν πολλά για τη πορεία του σύγχρονου κόσμου. Αυτό γίνεται φανερό από τα αντανακλαστικά του σύγχρονου δυτικοευρωπαϊκού κόσμου στη γεωπολιτική σκακιέρα τόσο ενοποιημένα σε πολιτικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο στη κάθε κοινωνία, όπως και στη δική μας. Για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει ακριβώς, είναι σημαντικό να προσεγγίσουμε το ζήτημα με την απαραίτητη λογική σκέψη αποτινάσσοντας κάθε παραπληροφόρηση, κάθε προκατάληψη και απομακρυσμένη από έναν γειωμένο επιστημονικά λόγο άποψη, κάτι που αποδεικνύεται πως είναι εξαιρετικά αναγκαίο μέσα στον κατακλυσμό της παραφιλολογίας που μας περιβάλλει.
Αξίζει να αναφερθεί ότι, σύνηθες φαινόμενο αποτελεί η σύγχρονη δυτική κοινωνία να καταναλώνει -ως επί το πλείστον- την εύπεπτη πληροφορία και να δέχεται παραπληροφόρηση. Αυτό οφείλεται σε ένα αριστοτεχνικά οργανωμένο μιντιακό σύστημα, που το περιεχόμενο που αναπαράγει είναι τέτοιο όπως το κυρίαρχο σύστημα πολιτικών αξιών- και δη των δυτικοευρωπαϊκών- που επιτάσσει αντί να ενημερώνει, όπως ορίζουν οι ανάγκες της κοινωνίας. Ο προβολέας πάντοτε φωτίζει αυτό που βολεύει την καθεστηκυία τάξη, ενώ στην αθέατη πλευρά εκτυλίσσεται η επί της ουσίας αληθινή ροή των πραγμάτων στην οποία κατά το πρότυπο του κυρίαρχου μιντιακού κατεστημένου η κοινωνία δεν έχει πρόσβαση δημιουργώντας μια κουλτούρα για την ενημέρωση. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει με το παλαιστινιακό, κάτι που πρέπει να αντιληφθούμε άμεσα, και υπερβαίνει κάθε είδηση παραπληροφόρησης και έννοιας προκατάληψης με τον πιο κραυγαλέο τρόπο , είναι ότι αποτελεί ένα ζήτημα που δεν είναι αποκομμένο από την ιστορία. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, χωρίς την επιφανειακή ανάγνωση, χρησιμοποιείται στο παρόν άρθρο η έννοια της ιστορίας με την επιστημονική της διάσταση, ακριβώς επειδή η ιστορία στην πραγματικότητα είναι κάτι που νοηματοδοτεί πολλές έννοιες και αξίες για την κοινωνία στο εδώ και στο τώρα και όχι σε κάποια παλαιά και ξεχασμένη σελίδα βιβλίου εξαιτίας του βάρους του περιεχομένου της. Ας εξετάσουμε λοιπόν τι είναι αυτό που παραβλέπει η δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία και με περισσή υποκρισία, και αυτό αφορά τόσο τη πολιτική άρχουσα τάξη όσο και την ακροδεξιά, αντιμετωπίζει την ανάγκη ενός λαού για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Σήμερα η οποιαδήποτε καταδίκη του παλαιστινιακού λαού για το δικαίωμά του στην αντίσταση που διατυμπανίζεται επισήμως από πληθώρα κυβερνήσεων στο στρατόπεδο της Ευρώπης, αλλά και από τον χώρο της ακροδεξιάς, σημαίνει ότι αυτομάτως καταδικάζονται οι αρχές της ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Το πρόβλημα σε αυτό είναι ότι για την Ευρώπη, και ειδικότερα για την Ελλάδα, η καταδίκη αυτών των αρχών δε συνάδει καθόλου με το ένδοξο ιστορικό παρελθόν τους. Αυτό που συμβαίνει στον παλαιστινιακό λαό με εναρκτήρια ημερομηνία το 1948 είναι μια εθνοκάθαρση. Σήμερα, το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ υπό τη σκέπη της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου επιδιώκει κυριολεκτικά την εξόντωση με κάθε μέσο του παλαιστινιακού λαού που βρίσκεται υπό κατοχή (αιματοβαμμένη λωρίδα της Γάζας κτλ). Αντιστοίχως, στην χώρα μας από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας έως και το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου η ιστορία είναι γραμμένη από τους αγώνες για απελευθέρωση. Είναι άκρως σημαντικό υπό το βαθύτερο ιστορικό συγκείμενο ψύχραιμα να αναλύσουμε τη στάση μας για τα τεκταινόμενα στο πεδίο των μαχών μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, τότε θα αντιληφθούμε ότι η σημερινή στάση του δυτικού κόσμου είναι υποκριτική.
Για να κατανοήσουμε τώρα τη στάση αυτή αρχικά από την ακροδεξιά, αρκεί να καταλάβουμε σε πρώτη ανάγνωση την ιδεοληψία της. Το θέμα ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό, είναι πως μια τέτοια στάση καταδίκης της παλαιστινιακής αντίστασης και η στάση υπέρ του Ισραήλ και από την ακροδεξιά είναι κάτι που βολεύει τη συμμαχία μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ, όταν αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα γενικότερο πλαίσιο στρατηγικής της δύσης. Για να αντιληφθούμε ακόμη τη στάση της πολιτικής άρχουσας τάξης, θα χρειαστεί να δούμε ποια είναι η θέση της Ελλάδας σε έναν κόσμο συμφερόντων που διακυβεύονται από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο της γεωπολιτικής σκακιέρας προσδιορίζεται καθαρά υπέρ της δυτικής πλευράς. Η ομόφωνη στήριξη της στο Ισραήλ και συγχρόνως η καταδίκη της Παλαιστίνης δημιουργεί ευθύς αμέσως το συμπέρασμα ότι από τις Η.Π.Α. επιδιώκεται να επιβληθεί μια ισχύς σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής στη μεταβατική αυτή εποχή, έτσι ώστε να ελεγχθεί από τις ίδιες τις ΗΠΑ η πολυμετωπική διάσταση ενός κόσμου που μετασχηματίζεται, ξεπερνώντας το παλαιό διττό ψυχροπολεμικό κλίμα, από τις ισχυρές πιέσεις διαφόρων χωρών όπως από τις χώρες BRICS(Brazil, Russia,India, China and South Africa) αλλά και από τις χώρες πέριξ αυτού του σχηματισμού που προσβλέπουν σε ένταξη και κυρίως προέρχονται από τον αραβικό κόσμο. Στο νέο αυτό σχηματισμό του κόσμου που πλέον τίθενται πολλά ερωτηματικά για τη συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της κυριαρχίας, οι Η.Π.Α. νοιώθουν ότι η δύναμη και επιβολή τους είναι πιθανόν να χαθεί όταν αναδύονται νέες ισχυρές δυνάμεις(ΒRICS). Έτσι, δηλώνουν τη στήριξη τους με κάθε τρόπο στο Ισραήλ όπως για παράδειγμα με πολεμικό εξοπλισμό στις ΙDF( Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας). Για να σιγήσει κάθε ενδεχόμενη απειλητική τάση για την κυριαρχία των Η.Π.Α, θα λειτουργούν από εδώ και στο εξής με κάθε τρόπο επιβολής στο πλαίσιο της εξωτερικής τους πολιτικής.
Συμπερασματικά, όσον αφορά το παλαιστινιακό ζήτημα, αποτελεί το πιο συγκινητικό σύμβολο για την ανάγκη ενός λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτό το σύμβολο από δημοκράτες, αριστερούς, σοσιαλιστές και προοδευτικούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο σήμερα τιμάται και η σημαία της Παλαιστίνης αποτελεί τη σημαία της ελευθερίας σε έναν κόσμο που ακόμα την διεκδικεί. Η ιστορία βρίσκεται παντού στη καθημερινή ζωή των σημερινών κοινωνιών και σε τέτοιες στιγμές μας υπενθυμίζει την ύπαρξή της.
Τζίμας Κωνσταντίνος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης
