Αργεντινή, 20 Νοεμβρίου 2023. Ο αυτοαποκαλούμενος «αναρχοκαπιταλιστής» οικονομολόγος Χαβιέ Μιλέι αναδεικνύεται πρόεδρος της χώρας με διαφορά 11 ποσοστιαίων μονάδων (!) από τον κεντροαριστερό απερχόμενο υπουργό οικονομικών, Σέρχιο Μάσα. Την παραπάνω εξέλιξη θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε, δανειζόμενοι τα λόγια του δημοσιογράφου Π. Τσίμα: «Όταν η παράσταση στο τσίρκο διαλύεται, τα πάντα καταρρέουν, φωνάξτε τους κλόουν!». Προχωρώντας μάλιστα λίγο παραπέρα θα λέγαμε ότι αν οι κλόουν παραμείνουν κλόουν, μικρό το κακό. Τι θα γίνει όμως (ότ)αν τη θέση των κλόουν πάρουν τα τέρατα που κρύβονται από πίσω;
Ας γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα τον Χ. Μιλέι, την προσωπικότητα που όπως υποστηρίζουν τα ΜΜΕ παγκοσμίως, προκαλεί «σεισμό» στο πολιτικό στερέωμα. Σύμβολο κατατεθέν του είναι το αγαπημένο του αλυσοπρίονο, το οποίο κρατά συχνά πυκνά κραυγάζοντας. Σύμφωνα με αυτόν, έτσι θα «διαλύσει» τους διεφθαρμένους θεσμούς και τις παθογένειες εξαιτίας των οποίων υποφέρει ο λαός. Ζει με τους 5 σκύλους του, κλόνους (κυριολεκτικά κλωνοποιημένους σε εργαστήριο) του αγαπημένου του Κόναν που έφυγε από τη ζωή το 2017. Μάλιστα σε συνομιλία του με το αποθανόν αγαπημένο του κατοικίδιο, του ανατέθηκε η εξής αποστολή από τον Θεό: Να κυβερνήσει την Αργεντινή. Σε άλλα νέα, έχει κάνει εμφανίσεις μεταμφιεσμένος ως o σούπερ ήρωας-alter ego του, o «General Αncap» (= ο Στρατηγός Αναρχοκαπιταλιστής), τραγουδώντας για την οικονομική κρίση της χώρας του, φορώντας μάσκα, φωσφοριζέ κολλάν και μπέρτα και κρατώντας κάτι σαν σκίπτρο .
Πριν βιαστούμε να κρίνουμε όμως τον «El loco» (= ο τρελός), όπως τον χαρακτηρίζουν οι συμπατριώτες του, ας δούμε την πολιτική του ατζέντα: Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο άνθρωπος που θα γιατρέψει την οικονομία της Αργεντινής με θεραπεία «σοκ». Ορισμένες από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις είναι να κλείσει τα 10 από τα 18 υπουργεία της χώρας, να ιδιωτικοποιήσει ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί και να «ανατινάξει» την κεντρική τράπεζα της Αργεντινής. Ο ίδιος άλλωστε δηλώνει «Το κράτος αποτελεί έναν θεσμό εγκληματικό», όσο για τα υπουργεία, λέει μεταξύ άλλων: «Υπουργείο Εργασίας, Απασχόλησης και Κοινωνικής Ασφάλισης, ΕΞΩ!… Υπουργείο Υγείας, ΕΞΩ!… Υπουργείο Παιδείας, ΕΞΩ!…», συνεχίζοντας με ίδιο ύφος και για άλλα υπουργεία. Στο παρελθόν έχει εμφανιστεί να χτυπά με ρόπαλο μια πινιάτα-ομοίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για τα γενέθλιά του «στον αέρα». Μερικές ακόμη ψύχραιμες τοποθετήσεις του νέου πρόεδρου της Αργεντινής είναι η αντικατάσταση των αργεντίνικων πέσο από το αμερικανικό δολάριο, η απαγόρευση των αμβλώσεων και η χαλάρωση του νόμου περί οπλοφορίας.
Πώς έφτασε όμως ο λαός της Αργεντινής να εμπιστευτεί τις τύχες του στον Χαβιέ Μιλέι; Να κάνει ένα άλμα στο άγνωστο και όπως φαίνεται δυστυχώς στο κενό; Οι πολίτες της Αργεντινής, κουρασμένοι από την σχεδόν αιώνια διαμάχη των δύο κυρίαρχων παρατάξεων Περονιστών και Αντιπερονιστών και τις καταστροφικές πολιτικές τους, είχαν ανάγκη για κάτι νέο. Οι Αργεντίνοι βλέπουν τον πληθωρισμό στο 140% και το 40% των συμπολιτών τους κάτω από το όριο της φτώχειας, απόρροια της κάκιστης οικονομικής διαχείρισης των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ανεξάρτητα από το ποια ήταν η παράταξη που κυβερνούσε όλα έμοιαζαν να είναι ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί προς την εξάντληση της οικονομίας και των ανθρώπων, την απόλυτη καταστροφή. Αυτός λοιπόν ο διεφθαρμένος πολιτικός μηχανισμός και το ρημαγμένο τοπίο είναι το «τσίρκο» που αναφέρθηκε στον τίτλο.
Είναι φανερό ότι πίσω από την απόφαση του λαού της Αργεντινής ήταν ο πανικός και η εξαθλίωση που βιώνουν σε καθημερινή βάση. Και αυτό αναδεικνύεται κυρίως από το γεγονός ότι κορμός της εκλογικής βάσης που ψήφισε τον Μιλέι ήταν οι φτωχότεροι και οι νέοι. Ακριβώς δηλαδή τα άτομα εκείνα που θα πλήξει περισσότερο από όλους η καταστροφική πολιτική του, αυτά που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το κοινωνικό κράτος και τους προνοιακούς θεσμούς, από τα πρώτα δηλαδή πράγματα που θα επιχειρήσει να εξαλείψει στη θητεία του ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής.
Το τρομακτικό της όλης υπόθεσης είναι ότι το «τσίρκο» της Αργεντινής δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ούτε καν η εξαίρεση. Με μια προσεκτική ματιά θα δούμε ότι πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκώς εξαπλώνεται με νέα πρόσωπα σε πλανητικό επίπεδο. Ο Μιλέι δεν είναι ο πρώτος «κλόουν» που έχει κάνει την εμφάνισή του και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος. Σε δύσκολες περιόδους ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει τον λαϊκιστή ηγέτη που διαλαλεί ότι θα τον σώσει από ό, τι τον κατατρέχει. Αναζητά στην πολιτική ό,τι το μη πολιτικό, ό,τι παίρνει μια απολιτική μορφή, μόνο και μόνο επειδή έχει χορτάσει σαπίλα από τους «κανονικούς» πολιτικούς. Ξέρουμε όμως ότι όλα είναι ένας κύκλος. Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι από την απελπισία και την εξαθλίωση έχουν αναδυθεί τα χειρότερα τέρατα της ανθρώπινης ιστορίας…
Άλκης Δασκαλάκης, φοιτητής στο τμήμα Ε.ΜΜΕ του ΕΚΠΑ
