Στην σκιά μιας τραγωδίας που αποκάλυψε τις πιο φρικτές και εγκληματικές πτυχές της ελληνικής δημόσιας διοίκησης αλλά συνάμα και τις πιο σαθρές αντιλήψεις που βασιζόταν η ελληνική κοινωνία, αντιλήψεις που τροφοδοτούν την συνήθη πελατειακή διαδικασία, την κομματοκρατία και μας κρατούν στάσιμους, εάν το αίτημα για αλλαγή παραμένει απλώς η αλλαγή της απόχρωσης του καθεστώτος, αλλαγή δεν υφίσταται.
Δυστυχώς παρά τα όσα θετικά βήματα έχουν γίνει , η συντήρηση του κομματικού κράτους και η αλαζονεία με την οποία προσεγγίζει ένα τμήμα της πολιτικής ηγεσίας αυτήν την τραγωδία έχει απογοητεύσει περισσότερο εμάς που πιστέψαμε στον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Σε εμάς , την υγιή βάση που βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα , δεν έχει διοριστεί και ούτε επιδιώκει διορισμούς. Ώστε να καταλήγουμε να ακούμε «ότι δεν έγινε κάτι που δεν ολοκληρώθηκε μια σύμβαση ΕΣΠΑ» , ποια σύμβαση όμως ; Την σύμβαση , η ολοκλήρωση της οποίας αφορούσε την ασφάλεια του σιδηρόδρομου ; Την σύμβαση που θα έδινε τις απαραίτητες αυτοματοποιημένες δικλείδες ασφαλείας δια των οποίων θα είχε αποφευχθεί το δυστύχημα;
Όλα τα παραπάνω δεν μπορούμε oύτε να τα προσπεράσουμε , ούτε να εθελοτυφλούμε μπροστά στην πραγματικότητα. Η κουλτούρα της γενιάς μας πρέπει να είναι υπερβατική της όποιας κομματικής πειθαρχίας και να μην δεχόμαστε άκριτα το οτιδήποτε σ διαδήλωση ώστε να διαμαρτυρηθώ σιωπηλά για το κράτος δικαίου , το πελατειακό σύστημα και τις αιτίες του δυστυχήματος. Η συνείδηση μου δεν μου υπαγορεύει να κάνω τα στραβά μάτια σε εγκληματικές παραλείψεις που στοίχισαν την ζωή σε 57 ανθρώπους , ούτε να συμβιβαστώ αποδεχόμενος σιωπηρά την κατάσταση , διότι υπάρχουν πολλά κενά και σκοτεινά σημεία σε αυτήν την υπόθεση, πράγμα το οποίο σήμερα επισφραγίστηκε με το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτήν την στιγμή η υγιής πλειοψηφία δεν απαιτεί την αναρχία και το χάος . Αντιθέτως απαιτεί να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Εάν μεθαύριο, οι μισοί εξ’ όσων διαμαρτυρηθούμε σιωπηλά, τρέξουν στα πολιτικά γραφεία επιδιώκοντας έναν διορισμό, μια διευκόλυνση, μια χάρη ώστε να ικανοποιηθεί το ατομικό συμφέρον, τότε μας αξίζουν τα χειρότερα.
Το πρόσταγμά μας πρέπει να είναι η εκ βάθρων ανασύσταση του πολιτικού συστήματος και της δημοσίας διοίκησης, ένα συμβόλαιο τιμής της γενιάς μας. Η γνωσιακή υπεροχή της γενιάς μας, σε συνδυασμό με τις εμπειρίες που έχουμε βιώσει από τις πολλαπλές κρίσεις θα μπορούσε να μας φέρει ενώπιον ενός σοβαρού διλλήματος: Θέλουμε την συνέχιση του πελατειακού κράτους ή την δημιουργία ενός master plan για την Ελλάδα;
Εάν μεθαύριο, οι μισοί εξ’ όσων διαμαρτυρηθούμε σιωπηλά, τρέξουν στα πολιτικά γραφεία επιδιώκοντας έναν διορισμό, μια διευκόλυνση, μια χάρη ώστε να ικανοποιηθεί το ατομικό συμφέρον, τότε μας αξίζουν τα χειρότερα.
Εάν όχι, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι χτίζουμε κάτι διαφορετικό…
Χάρης Λευθεριώτης, Πολιτικός Επιστήμονας – Οικονομολόγος
