Την στιγμή που στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνονται σημαντικά βήματα για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, η Ελληνική κοινωνία αφενός χλευάζει και υποτιμά τη σημασία του προβλήματος της «γυναικοκτονίας», αφετέρου κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση απο το 2015 έως σήμερα έχουν επιτρέψει να φύγουν άδικα 123 γυναίκες. Μνημόνια, εποχή λίτότητας, οικονομική κρίση, lockdown, έλλειψη παροχής βοήθειας σε θύματα ενδοοικογενειακής βίας και συνάμα η κοινωνία βυθισμένη στη σιωπή-συνενοχή προκάλεσαν και τρέφουν καθημερινά τη νόσο της «πατριαρχίας». Οι γυναικοκτονίες είναι απλώς η χειρότερη κατάληξη μιας αρρωστημένης βαθιά πατριαρχικής κοινωνίας αλλά δυστυχώς είναι μόνο ένα μέρος της αρρώστιας. Μία ακόμη γυναίκα 32 χρονών, λοιπόν, θύμα της ασύδοτης «πατριαρχίας», μία ακόμη γυναίκα-θύμα, μία ακόμα ζωή χάθηκε, μία ακόμη «γυναικοκτονία». Γυναίκες διαφόρων ηλικιών έχουν υπάρξει θύματα της «πατριαρχίας» και κάποιοι εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως ο όρος «γυναικοκτονία» είναι υποτιμητικός και το αφήγημα των Μ.Μ.Ε περί «εγκλημάτων πάθους» έπεσε στο κενό. Ο έμφυλος ωστόσο χαρακτήρας των εγκλημάτων έχει άλλη οπτική επί του ζητήματος και αυτός πρέπει να αναδειχθεί.
Η ανούσια άσκηση μικροπολιτικής και η υποκρισία γύρω απο ένα φλέγον ζήτημα δε δίνει λύση στο πρόβλημα, αντιθέτως το υποβαθμίζει αδιαφορώντας εμπράκτως να αντιμετωπιστεί άμεσα η έμφυλη βία στην Ελλάδα. Πόσες ακόμη πρέπει να χάσουν τη μάχη με το τέρας της «πατριαρχίας» για να κάνει κάτι ουσιαστικό η πολιτεία; H βία κατά των γυναικών εμφανίζεται σε περιπτώσεις όπως λεκτική παρενόχληση και άλλες μορφές συναισθηματικής κακοποίησης έως την καθημερινή σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, με την «γυναικοκτονία» να βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Ωστόσο η υφυπουργός που είναι αρμόδια για την Οικογενειακή πολιτική και την Ισότητα των φύλων έσπευσε να μας ενημερώσει πως «Αύξηση έχουμε στις καταγγελίες και όχι στις δολοφονίες με έμφυλη διάσταση» ενώ την ίδια ώρα η ΕΛ.ΑΣ έγραφε μυθιστόρημα με Γεωργιανούς στη περίπτωση της δολοφονίας της Καρολάιν ενώ γνώριζε απο την αρχή ποιός ήταν ο δολοφόνος, συγκυρίες που αποδεικνύουν αυτήν ακριβώς, τη μη κατανόηση του προβλήματος της πολιτείας.
Ο φόβος λοιπον, έγινε η θέληση που θα τσακίσει την πατριαρχία. Στη γειτονιά υστερικές παρουσιάζονταν, με την υστερία να έχει επινοηθεί από την «πατριαρχία» και τη στήριξη της κοινής γνώμης ανύπαρκτη, για όσες γλίτωσαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Οι Βιολέτ στα Χανιά, Ελένη στη Θεσσαλονίκη, Βασιλική στα Μεσκλά, Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα, Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, Ελένη στην Αγ. Βαρβάρα, Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, Ανίσα στη Δάφνη, Σταυρούλα στο Ρέθυμνο, Μαρία στη Λάρισα και τώρα η Δώρα στη Ρόδο έχασαν γιατί τόλμησαν να υψώσουν ανάστημα στο τέρας. Οι 11 αυτές γυναικοκτονίες δεν είναι απλά ένας αριθμός, είναι γυναίκες με όνειρα, με συναισθήματα, με όνειρα και προσδοκίες για ζωή. Η Δώρα λοιπόν τόλμησε να χωρίσει, της έστησε ενέδρα, την σκότωσε και μετέπειτα αυτοκτόνησε. Στο μήνυμα του «Χωρίς την καλή μου δεν έχει νόημα να ζω» προσθέτουμε «Χωρίς την καλή μου δεν έχει νόημα να ζω και να ζει», τέτοιος είναι ο έλεγχος που ασκεί η «πατριαρχία» ώστε να έχει την εξουσία να αφαιρέσει και τη δική της ζωή.
Απο το 2012 έως το 2019 ο αριθμός γυναικών-θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας ανήλθε στις 21.949. Ίσως στη Βουλή να μην έχει γίνει ακόμη κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος ωστόσο ο εγκλεισμός απέδειξε πως ο κρατικός μηχανισμός στο ζήτημα αυτό είναι ανύπαρκτος με την ενδοοικογενειακή βία να είναι σε έξαρση. Είναι επιτακτική ανάγκη να παρθούν το συντομότερο αποφάσεις για περιστατικά κάθε λογής βίας κατά των γυναικών αλλα και των ευάλωτων ομάδων, έτσι ώστε τα θύματα να σπάσουν επιτέλους τη σιωπή και το φόβο τους και να απευθύνονται σε κέντρα ψυχολογικής στήριξης ή στην αστυνομία, με την τελευταία να χρήζει επιτακτικής εκπαίδευσης πάνω στο ζήτημα αυτό ώστε να επεμβαίνει άμεσα στις καταγγελίες και να προστατεύει τα μελλοντικά θύματα που όρθωσαν ανάστημα στην «πατριαρχία». Η αύξηση στις ποινές και η αυστηροποίηση τους θα ήταν επίσης μια καλή μέθοδος να αποτραπούν μελλοντικά περιστατικά έμφυλης βίας.
Η κρατική προσοχή θα πρέπει να εστιαστεί στη ρίζα του προβλήματος που είναι η άγνοια και η παραπληροφόρηση επί του θέματος. Τα σχολεία μπορούν να παίξουν τον κομβικό αυτό ρόλο και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά να αντιδρούν όταν η επίλυση των προβλημάτων στο σπίτι πραγματοποιείται μέσω βίας είτε λεκτικής είτε σωματικής, καθώς και να έχουν τη δυνατότητα να καλέσουν βοήθεια και όντως να την λάβουν από τη στιγμή που σχετική επίπληξη στον πατριάρχη- ηγεμόνα απο φορείς που δεν ακούν την κραυγή των θυμάτων δεν είναι αρκετή. Η συστηματική προσπάθεια στο σχολείο και μετέπειτα η εφαρμογή της παιδείας στο σπίτι μπορούν να αφυπνίσουν την κοινωνία, να καταδείξουν το πρόβλημα και να μεταλαμπαδεύσουν απο τα παιδιά ως τους ενήλικες τη σημασία του σεβασμού και της ισότητας ανάμεσα στα φύλα, την ανάδειξη της βίας ως κάτι άρρωστο που μπορεί να οδηγήσει σε γυναικοκτονία όταν το θύμα αντιστέκεται και αυτό δυστυχώς αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα.
Οι μεγαλύτεροι ανάρχες της ιστορίας δεν ήταν ούτε αυτοί που ξεκίνησαν επαναστάσεις, ούτε αυτοί που βγήκαν έξω στους δρόμους με κουκούλες και έκαψαν την πόλη. Οι μεγαλύτεροι ανάρχες ζούν μέσα στα σπίτια μας. Οι μεγαλύτερες ανάρχες ήταν, είναι και θα είναι πάντα ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Γυναίκες όπως η αδερφή σου, η μάνα σου και η κοπέλα σου, γυναίκες που ανέχτηκαν πολλά, γυναίκες που σήκωσαν κεφάλι σε κάθε φαλλοκράτη, σύζυγο, σύντροφο ακόμα και γιό. Στη μνήμη της Ελένη Τοπαλούδη και σε όλες τις «γυναικάρες» που βιάστηκαν, χτυπήθηκαν, δολοφονήθηκαν απο «λεβέντες».
Ιωάννης Φωτιάδης, Φοιτητής Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
