Διαβάστε τα λόγια του Κωνσταντίνου:
Ξεκίνησα τα φοιτητικά μου χρόνια το 2018, και στο μυαλό μου είχα σαν πρώτη σκέψη το πως θα τελειώσω την σχολή μου και έπειτα θα προχωρήσω στην ζωή μου βρίσκοντας μια δουλειά και τα σχετικά. Ότι σκέφτεται ένας απλός φοιτητής. Τα χρόνια πέρασαν και είμαι ήδη πλέον στο 4ο έτος έχοντας λίγα ακόμα μαθήματα πριν πάρω το πτυχίο μου. Δύο χρόνια δυστυχώς τα έχασα από την φοιτητική μου ζωή λόγω της πανδημίας αλλά καλώς ή κακώς συμβαίνουν και αυτά. Δεν ήταν και ότι καλύτερο βέβαια.
Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με τα πολιτικά ενεργά, ασχέτως που είχα μια ισχυρή γνώμη πάνω σε αυτά, δεν έτυχε ποτέ να ασχοληθώ με παρατάξεις, κόμματα κλπ για τον λόγο ότι από πριν με είχαν προειδοποιήσει πως είναι τα πράγματα εκεί και με την «απειλή» ότι δεν θα τελειώσω ποτέ την σχολή μου αν εμπλακώ με τα πολιτικά. Δεν είχαν άδικο όμως, και μέχρι ένα σημείο ισχύει.
Έτσι λοιπόν, καθώς μπήκα στο 4ο έτος της σχολής μου και συγκεκριμένα στο εαρινό εξάμηνο, άρχισε να ακούγεται κάτι για μεταφορές και συγχωνεύσεις τμημάτων. Λέω «Εντάξει, έχουμε δυνατή σχολή, εμάς δεν μας αγγίζουν». Και ξαφνικά, την 1η Απριλίου (Σαν αστείο) βγήκε μια πρόταση του πανεπιστημίου μου, του ΔΙΠΑΕ, και συγκεκριμένα από τον πρύτανη όπου είναι διορισμένος από το υπουργείο και όχι εκλεγμένος, προτάσσοντας στο Υπουργείο την μεταφορά της Σχολής Μηχανικών και την κατάργηση ενός από τα τμήματα σε αυτή τη σχολή, αυτή του Περιβάλλοντος. Μας είχε έρθει όλους τόσο ουρανοκατέβατο που όταν το μάθαμε οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι όντως μας έκαναν πλάκα. Παρόλα αυτά όταν επιβεβαιώθηκε, μπορώ να πω ότι δεν είχα ξανά νιώσει τέτοια οργή μέσα μου, καθώς είχαν περάσει 4 χρόνια πίεσης, κούρασης και τρεξίματος προκειμένου να φτάσω σε αυτό το σημείο – και μην ξεχνάμε και την πανεπιστημιοποίηση – ώστε να καταλήξουμε σε αυτό το σημείο να ακούμε ότι η σχολή μας, με την σημερινή της μορφή, δεν θα υπάρχει πιθανότατα από τον Σεπτέμβριο. Δυστυχώς στην χώρα που ζούμε όλα έρχονται αναπάντεχα δίχως σκέψη και λογική, με μόνο σκοπό το συμφέρον αυτών που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις.
Από την στιγμή που το μάθαμε προσπαθούσαμε να συσπειρωθούμε σαν φοιτητές και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Αρχικά μαζευτήκαμε αρκετά άτομα σαν ατομικότητες, για να μάθουμε περίπου ένα 24ωρο μετά ότι ιδρύθηκε έκτακτα σύλλογος Μηχανικών. Εγώ εξαρχής ήμουν αντίθετος στην δημιουργία συλλόγου, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορείς να κινηθείς διαφορετικά, και επομένως συμφώνησα. Κατέληξα να είμαι τόσο χωμένος στα πράγματα, που ένα μήνα μετά κάναμε εκλογές και κατεβάσαμε συνδυασμό με κάποια άτομα και καταλαμβάνοντας στην τελική τις 4 έδρες από τις 9 που είχε το ΔΣ του συλλόγου. Εδώ όμως έρχεται η πραγματική εικόνα του συλλόγου.
Δυστυχώς είναι πλέον προφανές και για μένα ότι αυτοί οι σύλλογοι δεν δημιουργούνται τυχαία και έχουν ως σκοπό την ανάδειξη-καπέλωμα από ανθρώπους που κυνηγάνε να μπουν στην πολιτική σκηνή. Παρατάξεις όπως η ΚΝΕ και η ΔΑΠ δηλαδή. Στην περίπτωση αυτή, ο σύλλογος ιδρύθηκε από την ΚΝΕ καθώς όπως λένε οι ίδιοι, δεν αναγνωρίζει τον σύλλογο τον άλλο γιατί τον έχει η ΔΑΠ υπό την κατοχή της, και να πω εδώ ότι η ΔΑΠ κάνει κυριολεκτικά πάρτι με τις νοηθείες στις εκλογές, με μπράβους πάνω από τις κάλπες, απειλές και ξύλο στους φοιτητές που δεν υποστηρίζουν την ΔΑΠ, με τους πολλαπλούς φακέλους από ένα άτομο στην κάλπη. Γενικές συνελεύσεις χωρίς πραγματική ώρα και τοποθεσία ώστε να τις κάνουν μεταξύ τους, αν της κάνουν και ποτέ. Μιλάμε για την απόλυτη βρωμιά.
Από την άλλη και η ΚΝΕ δεν πάει πίσω, προσπαθώντας με διάφορους τρόπους να συσπειρώσει κόσμο με το κίνημα της μέσα από τον σύλλογο και σίγουρα όχι με νόμιμο και ηθικό τρόπο. Προς Θεού, εδώ γίνανε εκλογές και από τις 9 έδρες πήρανε τις 5, και αυτό το κατάφεραν γιατί είχανε ένα τεράστιο ψηφοδέλτιο από άτομα, τα οποία πολλά από αυτά δεν γνώριζαν ότι έχουν μπει σε αυτό το ψηφοδέλτιο. Μιας και δημιούργησαν αυτοί τον σύλλογο, το καταστατικό είναι ραμμένο και γραμμένο όπως τους βολεύει αυτούς με παράβλεψη φράσεων που δεν είναι υπέρ τους και δικηγόρους απεσταλμένους από τα κεντρικά γραφεία της ΚΝΕ. Από την πρώτη στιγμή που μαζευτήκαμε κάποιοι φοιτητές, είχαμε αναφέρει ότι δεν θέλουμε να μπλεχτούν τα κομματικά στον σύλλογο. Αυτό που παλεύαμε με νύχια και με δόντια να κάνουμε στον σύλλογο, και να είμασταν ίσως από τους πρώτους συλλόγους που θα ήταν πραγματικά ουδέτερος και θα είχε την αναγνώριση και τον σεβασμό όλων, ανεξαρτήτως κομματικής πλευράς, δυστυχώς κατέρρευσε. Μέχρι που αναλωθήκαμε και εμείς, και δημιουργήσαμε συνδυασμό για να κατέβουμε στις εκλογές του συλλόγου, προκειμένου να προστατεύσουμε την ουδετερότητα του συλλόγου. Παραλίγο να το καταφέρουμε, και φυσικά αυτό κάτι λέει. Αλλά βέβαια βλέπετε οι κομματικοί είναι πιο οργανωμένοι, ξέρουν τον τρόπο πως να νικήσουν, έχουν την εμπειρία σε αυτά. Και έτσι καταλήξαμε στο σημείο να έχουν τον έλεγχο του συλλόγου μια παράταξη που δεν παραδέχεται ότι έχει άμεση σχέση με το κόμμα τους, το ΚΚΕ.
2 μηνες τώρα είδαν πολλά τα μάτια μου και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου. Από την πρώτη στιγμή αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούσαν το κατάλληλο κλίμα, και παραδέχομαι τον έξυπνο τρόπο που το έκαναν, ώστε να καταφέρουν να προωθούν τις κομματικές τους βλέψεις και να προσπαθήσουν να… «στρατολογήσουν» άτομα στην παράταξη-κόμμα τους.
Είναι θλιβέρο αυτό που γίνεται δυστυχώς. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως τα χαρτιά πρόωθησης της ΠΚΣ κατ’ επέκταση ΚΚΕ, χωρίς σύμβολα πάνω σε πορείες και προ εκλογών, οι διοργανώσεις επαγγελματικών ημερίδων με ΜΟΝΑΔΙΚΟ ομιλήτη στέλεχος του ΚΚΕ, προτάσεις από την πλειοψηφία του ΔΣ (όπου είναι 5 από τα 9 άτομα της ΠΚΣ) με κομματικό χαρακτήρα και συμμετοχές σε συγκεντρώσεις που οργανώνονται από το ΚΚΕ. Και πολλά άλλα. Για τον θέο, σε Γενική συνέλευση είχαμε καταντήσει, αυτοί που δεν μας ένοιαζαν τα κομματικά να είμαστε στην μέση και αριστερά να είναι οι κνίτες και δεξιά οι δαπίτες να μαλώνουν μεταξύ τους.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά στα πανεπιστήμια όσον αφορά την πολιτικοποίηση και ότι μου λέγανε χρόνια τώρα, τα επιβεβαιώνω με τα ίδια μου τα μάτια. Ζούμε την απόλυτη παρακμή και το γενικότερο πρόβλημα της χώρας πιστεύω ότι ξεκινάει από εκεί. Γιατί όταν στην εκπαίδευση, που είναι από τα πιο πολύτιμα αγαθά, έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, με παρατάξεις-μαφίες και εκολλάπτεις φοιτητές σε τέρατα-πολιτικούς τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο στην έξω στην κοινωνία και δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα έχουμε εξουσία αντάξια των περιστάσεων. Όταν σαν ΔΑΠ πληρώνεις ανθρώπους για να μην τελειώσουν ποτέ τις σπουδές τους ώστε να ελέγχουν τους φοιτητικούς συλλόγους και καταλήγουμε να έχουμε φοιτητές 40 χρονών τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Γνωρίζω ότι όλα αυτά που λέω είναι καταθληπτικά αλλά είναι η ωμή αλήθεια και είναι αυτό που βλέπω τόσο καιρό μέσα στον φοιτητικό σύλλογο που προσπαθούμε όλοι οι ανεξάρτητοι να συμμετέχουμε ενεργά. Αλλά όταν βλέπεις να γίνεται Γενική Συνέλευση το συλλόγου, η ΔΑΠ να κάνει «ντου» όπως είπε στην αίθουσα και να χωρίζεται σε στρατόπεδα με την ΚΝΕ και να μαλώνουν, και εσύ να είσαι στην μέση εκεί, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να λύσεις πότε το βασικό σου πρόβλημα, όπου στη προκειμένη περίπτωση ήταν οι μεταφορές και καταργήσεις τμημάτων.
Αυτοί δεν έχουν τσίπα πάνω τους και το μόνο που τους νοιάζει είναι το πολιτικό κόστος/ανταμοιβή. Εγώ αυτό που έχω να πω στους ανεξάρτητους φοιτητές, οι αυτούς που θέλουν να είναι ανεξάρτητοι τουλάχιστον, γιατί στην τελική όλοι έχουμε μια ιδεολογία και πολιτική προτίμηση αλλά μπορούμε πάντα να επιλέξουμε την ανεξαρτησία από κόμματα, να δημιουργήσουν δικούς τους συλλόγους να συσπειρωθούν και να κινηθούν πραγματικά ανεξάρτητα και για τα συμφέροντα όλων των φοιτητών. Ας αλλάξει επιτέλους αυτό το μαύρο, κατάμαυρο σκηνικό στα πανεπιστήμια, που στην τελική είναι και η παρακμή τους, και τότε ίσως έχουμε ελπίδα ως χώρα γενικά.
Και κλείνω με αυτό:
Όταν ο Σωκράτης ρωτήθηκε ποια πόλη διοικείται παράνομα, τότε είχε πει: «Η πόλη στην οποία οι άρχοντες τοποθετούνται από οργανωμένα συμφέροντα».
O Κωνσταντίνος Κουμαράκης είναι φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής και Ηλεκτρονικών Συστημάτων στο ΔΙΠΑΕ Θεσσαλονίκης