Κοιτώντας κανείς πίσω στα 1692, στα βάθη του Μεσαίωνα, θα δει ανθρώπους παγιδευμένους σε δεισιδαιμονίες, κάτι που σίγουρα ενθάρρυνε και απολάμβανε η εξουσία. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης φοβισμένοι από μια επιδημία ευλογιάς έβλεπαν να παραμονεύει σε κάθε γωνία ο διάβολος. Σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια τους, εξαρτημένους από τη βοήθεια της Εκκλησίας, η κόρη και η ανιψιά του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πάρις, Μπέτι και Άμπιγκέιλ, άρχισαν να σέρνονται στο πάτωμα, να βγάζουν περιέργους ήχους ενώ το σώμα τους έπαιρνε παραφυσικές στάσεις. Όσοι γιατροί εξέτασαν τα κορίτσια δεν μπορούσαν να βγάλουν κάποιο πόρισμα ώστε να χορηγήσουν αγωγή. Ώσπου ένας εξ αυτών, εκμεταλλευόμενος το αδιέξοδο στο οποίο φαινόταν να έφτασε η επιστήμη, απεφάνθη ότι ήταν δαιμονισμένες. Χωρίς να χάσει χρόνο ο αιδεσιμότατος προχώρησε σε εξαντλητικούς εξορκισμούς ενώ ξεκίνησε η αναζήτηση του υπαιτίου που έσπρωξε τα κορίτσια στην αγκαλιά του σατανά.
Κατευθείαν κατηγορήθηκαν τρεις γυναίκες. Η πρώτη ήταν η Σάρα Γκουντ που μετά την αυτοκτονία του πατέρα της στράφηκε στην επαιτεία, η δεύτερη ήταν η Σάρα Όσμπορν που είχε κλέψει την περιουσία του πρώτου της συζύγου για να την δώσει στον δεύτερο και η τρίτη ήταν η Ινδιάνα σκλάβα του αιδεσιμότατου, Τιτούμπα. Κοινό σημείο και των τριών; Είχαν καιρό να εκκλησιαστούν και άρα είχαν αφήσει εκούσια χώρο στο σατανά. Το κατηγορητήριο έλεγε ότι είχαν σεξουαλικές επαφές με τον διάβολο ενώ λάμβαναν συχνά μέρος σε συνάξεις μαγισσών. Έτσι, η κατηγορία της μαγείας μετατράπηκε σε εύκολη λύση. Οποιοσδήποτε είχε το οποιοδήποτε πρόβλημα με τον οποιονδήποτε, έσπευδε να τον κατηγορήσει για μαγεία, μια κατηγορία ανυπόστατη και αναπόδεικτη που όμως γέμισε τις φυλακές του Σάλεμ, της Βοστώνης και των γύρω περιοχών. Ωστόσο, δεν υπήρχε νομοθετική πρόβλεψη για τις καινούργιες κατηγορίες περί μαγείας και συνεπώς όλοι οι φυλακισμένοι για μαγεία, δεν μπορούσαν να δικαστούν. Τη λύση έδωσε ο βασιλικός κυβερνήτης της Μασαχουσέτης σερ Ουίλιαμ Φιπς που συγκρότησε ειδικό δικαστήριο για να δικάσει τους κατηγορούμενους.
Οι συλληφθέντες δικάστηκαν υπό καθεστώς που κάθε άλλο παρά δημοκρατικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφού όλοι κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Για να γλυτώσει κανείς, οι Αρχές υπέδειξαν ότι έπρεπε είτε να παραδεχτεί την ενοχή του είτε να υποδείξει κάποιον συνάνθρωπο ως ένοχο ώστε να πάρει εκείνος τη θέση του, σπέρνοντας τη διχόνοια στην κοινότητα. Το καλοκαίρι εκείνου του έτους εκτελέστηκαν 19 άτομα με την κατηγορία της μαγείας εκ των οποίων μόνο οι 6 ήταν άνδρες. Οι κατηγορούμενοι εκτελούνταν δια απαγχονισμού και έπειτα αποτεφρώνονταν ώστε να μην περιπλανηθεί το πνεύμα τους στην πόλη και είτε τη στοιχειώσει, είτε στρατολογήσει νέα μέλη. Η πρώην δαιμονισμένη Αμπιγκέιλ κατηγόρησε για μαγεία περίπου 40 άτομα, πολλά εξ αυτών ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας, καταθέτοντας επίσημα όμως μόνο κατά 7. Ίσως το νεαρό κορίτσι απολάμβανε την απρόσμενη προσοχή που λάμβανε έπειτα από μια ζωή στην αφάνεια στην συντηρητική κοινωνία της αποικιακής Μασαχουσέτης. Η εκτελέσεις σταμάτησαν τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αφού πλέον και οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν θεωρούσαν έμπιστο οποιονδήποτε εκτόξευε μια κατηγορία μαγείας.
Η κατηγορία της μαγείας γνώρισε μεγάλη άνθηση στη Μεσαιωνική Ευρώπη και αποτέλεσε αγαπημένο παιχνίδι της Ιεράς Εξέτασης. Οι υπερσυντηρητικές μεσαιωνικές κοινωνίες της Ευρώπης υπέφεραν από τον αποκρυφισμό που εξαπλωνόταν και γεννούσε ένα διαρκές ανθρωποκυνηγητό έναντι οποιουδήποτε απειλούσε να χαλάσει την καθοδηγούμενη συνοχή της κοινωνίας. Οι Μάγισσες της Ευρώπης, του Σάλεμ, και τόσες άλλες ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι σε περιόδους που η εξουσία ένιωθε ότι μπορεί να χάσει τον έλεγχο της κοινότητας. Πολιτικοί και ιερατείο προτιμούσαν μετατρέψουν το λαό σε ζηλόφθονους καταδότες που με χαρά θα δείξουν με το δάχτυλο έναν συμπολίτη τους με τις ευλογίες μιας εξουσίας που αρέσκεται στους αποχαυνωμένους πολίτες. Άλλωστε αυτοί είναι και πιο εύκολα ελέγξιμοι.
Εβελίνα Παπαδοπο΄ύλου, Ιστορικός
