Ήταν 23 Γενάρη του 1780 (ή 1782) όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα ενός παιδιού που έμελλε να εξελιχθεί σε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Αγώνα για την ελευθερία. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε στην Καρδίτσα από τον κλέφτη Δημήτριο Καραϊσκο και την καλόγρια Ζωή Ντιμισκή. Η μητέρα του τον εγκατέλειψε μην αντέχοντας το διασυρμό, ενώ λίγο αργότερα πέθανε αφήνοντας τον Καραϊσκάκη ορφανό.
Μόλις στα 15 του χρόνια, δημιούργησε κλέφτικη ομάδα με συνομηλίκους του. Το εξαιρετικό ταλέντο του στη στρατιωτική τέχνη δεν πέρασε απαρατήρητο με αποτέλεσμα ο Αλή πασάς να τον πάρει στην αυλή του λίγο αργότερα. Εκεί, ο Καραϊσκάκης θα εξελιχθεί στρατιωτικά και θα διδαχθεί στοιχειώδη γραφή κι ανάγνωση. Στα 1804 όμως θα εγκαταλείψει τον Αλή πασά και θα ενταχθεί στο μπουλούκι του κλέφτη Κατσαντώνη, θα παλέψει κατά του Αλή και θα λάμψει. Tο 1809 θα ταχθεί στο πλάι του Βρετανού Ριχάρδου Τσορτς με σκοπό την εκδίωξη των Γάλλων από τα Επτάνησα. Όμως, το 1812 θα δηλώσει υποταγή στον Αλή πασά και θα επιστρέψει στα Γιάννενα μετά την καταστροφή του μπουλουκιού από τον Αλή. Ο Καραϊσκάκης στάθηκε πλάι στον Αλή κατά την αποστασία ενάντια στο σουλτάνο για να τον εγκαταλείψει λίγο αργότερα και μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο να δηλώσει υποταγή στο σουλτάνο και να εξασφαλίσει αρματωλίκι.
Παρόλα αυτά, ήταν παρών στη σύσκεψη της Λευκάδας με την οποία αποφασίστηκε η εξέγερση των Ελλήνων. Παρότι υπέφερε από φυματίωση, έλαβε μέρος στις μάχες στο Καμπότι το 1821. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Καραϊσκάκη θα έρθει τον Γενάρη του 1823 στη μάχη του Σοβολάκου. Εκεί, θα διακριθεί με αποτέλεσμα να προαχθεί σε στρατηγό. Η επιδείνωση της υγείας του τον αναγκάζει να αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι. Κατά τη διάρκεια του πρώτου εμφυλίου πολέμου (1824) ο Μαυροκορδάτος θα τον κατηγορήσει για εσχάτη προδοσία λόγω καπακιών που είχε κάνει σε προηγούμενα χρόνια. Ο Καραισκάκης δε θα ησυχάσει μέχρι να αποδείξει την αθωότητα του. Όταν η Πελοπόννησος ταλανίζεται από το δεύτερο εμφύλιο, εκείνος θα κατέβει από τη Ρούμελη για να βοηθήσει τους κυβερνητικούς.
Στην πολιορκία του Μεσολογγίου, θα δώσει την ψυχή του. Παρότι άρρωστος θα μείνει άγρυπνος και πρόθυμος να στηρίξει τους Μεσολογγίτες με κάθε κόστος κι όντως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, θα καταστήσει σαφές στην επαναστατική κυβέρνηση ότι χρειάζεται οικονομική ενίσχυση για να απελευθερώσει τη Ρούμελη. Το 1826 θα οριστεί αρχιστράτηγος στη Ρούμελη. Η συμβολή του ήταν καθοριστική. Βοήθησε τους πολιορκημένους Έλληνες στην Ακρόπολη, ενώ πέτυχε εξαιρετική νίκη κατά των Τούρκων στο Χαϊδάρι. Παρότι η φυματίωση του έκλεβε τις δυνάμεις, εκείνος συνέχισε αδιάκοπα. Κατάφερε να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του πολιορκητή της Ακρόπολης Κιουταχή και στη συνέχεια πετυχαίνει τη δεύτερη μεγαλύτερη νίκη του αγώνα μετά τα Δερβενάκια: την Αράχοβα. Έχει πλέον εξασφαλίσει την κεντρική Στερεά Ελλάδα.
Το 1827 θα συνεχίσει τις επιτυχίες. Θα σημειώσει νίκη στο Κερατσίνι καθώς και στη Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα. Την ίδια χρονιά, ελληνικές δυνάμεις με επικεφαλής τους Βρετανούς Τσόρτς και Κόχραν θα αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του Κιουταχή. Η Τρίτη Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας θα αποφασίσει να στρατοπεδεύσουν στο Φάληρο και να προχωρήσουν σε κατά μέτωπο επίθεση. Ο Καραϊσκάκης θα εκφράσει τη διαφωνία του αλλά η επιδείνωση της ασθένειας του αναγκάζει το μεγάλο στρατηγό να αποσυρθεί στη σκηνή του, παρατηρητής. Την επόμενη μέρα όμως κάποιοι Έλληνες επιτέθηκαν στον Κιουταχή. Ο Καραϊσκάκης ανέβηκε στο άλογο του και κατευθύνθηκε προς το σημείο συμπλοκής με σκοπό να αποτρέψει περαιτέρω κακό, όταν μια σφαίρα στέρησε από τον Αγώνα μια μεγάλη προσωπικότητα. Το αν η σφαίρα προήλθε από τον εχθρό ή αν επρόκειτο για αγγλική υποκίνηση ή –ακόμα χειρότερα- του Μαυροκορδάτου, θα παραμείνει μυστήριο. Η επόμενη μέρα πάντως θα βρει τους Έλληνες ηττημένους μετά τη μάχη του Αναλάτου.
Ο θάνατος του Καραϊσκάκης στοίχισε στον Αγώνα. Ήταν ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης. Παρά την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε και το γενικότερα ασθενικό του ανάστημα, έμπαινε με πάθος σε κάθε μάχη. Αυτή ήταν κι η διαφορά του με τον Κολοκοτρώνη. Ο δεύτερος ήταν επιτελικός αρχηγός και μάλιστα είχε προειδοποιήσει τον Καραϊσκάκη ότι αν μπαίνει σε μάχες, αργά η γρήγορα θα τον πετύχει κάποιο βόλι. Εκείνον όμως δεν τον ένοιαζε. Η κατηγορία για τα καπάκια που του προσάφθηκε από τον Μαυροκορδάτο, ήταν κατά το ήμισυ αληθής. Ο Καραϊσκάκης όντως έκανε καπάκια καθώς εν αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει ότι έβλαπταν τον Αγώνα. Από τα 1824 και μετά δεν έκανε ποτέ ξανά, σε αντίθεση με τον Ανδρούτσο που εκτελέστηκε για αυτό, και έδωσε στον Αγώνα την ψυχή και το σώμα του. Αυτή ήταν η μεγάλη προσωπικότητα του Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Εβελίνα Παπαδοπούλου, ιστορικός
Πηγές εικόνων:
https://hellenic-college.gr/wp-content/uploads/works/1821/heroes/georgios_karaiskakis/index.html
https://www.kathimerini.gr/culture/561320212/georgios-karaiskakis-iroas-genniesai-i-ginesai/
