Η πριγκίπισσα Σίσσυ ήταν η μικρότερη κόρη του Δούκα της Βαυαρίας Μαξιμιλιανού Ιωσήφ. Παρά την ευγενική καταγωγή, οι γονείς της φρόντισαν ώστε να καλλιεργήσει μια έντονη σχέση με τη φύση και της προσέφεραν μια ίσως αντισυμβατική ανατροφή. Η μεγάλη της αδελφή, Νενέ ήταν μια καθόλα συγκροτημένη δεσποινίδα, έτοιμη να δεσμευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Η Σίσσυ ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη: αντισυμβατική, επαναστάτρια, εξωστρεφής, ένα ελεύθερο πνεύμα με δίψα να γνωρίσει τον κόσμο. Στα 15 της, επισκέφτηκε το αυστριακό θέρετρο Bad Ischl ώστε να οργανωθεί ο γάμος της Νενέ με τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο Ιωσήφ. Εκείνος γρήγορα ενθουσιάστηκε από τη γοητευτική προσωπικότητα της Σίσσυς με αποτέλεσμα να παντρευτεί εκείνη αντί της αδελφής της στα 1854. Η Σίσσυ τον ερωτεύτηκε τόσο πολύ, που δέχτηκε να περιοριστεί από το πρωτόκολλο των Αψβούργων. Και αυτή ήταν η αρχή του τέλους.
Η ζωή στη Βιέννη δεν θύμιζε σε τίποτα την ελεύθερη και ξέγνοιαστη ζωή στην οποία είχε συνηθίσει. Ο κόσμος λάτρευε την απλότητα της μα η ίδια αποστρεφόταν τις μεγάλες κοινωνικές εκδηλώσεις με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σπανίως. Η πεθερά της, Αρχιδούκισσα Σόφι έγραψε κάποτε: «Η Αυτοκράτειρα τους ελκύει όλους, είναι η χαρά και το είδωλο τους». Παρόλα αυτά, η ζωή στο παλάτι περιόριζε την εκ φύσεως αυθόρμητη Σίσσυ. Σύντομα άρχισε να εκδηλώνει περιστατικά βήχα και να υποφέρει από διατροφικές διαταραχές και άγχος. Επιδόθηκε στην ιππασία καθώς και στην επιμελή περιποίηση της εξωτερικής της εμφάνισης. Ήταν δυστυχισμένη όμως, η κατάθλιψη είχε μπει στην ψυχή της και παρά την ομορφιά της, η δυστυχία διαγραφόταν στο πρόσωπο της. Έγραφε: «Ξύπνησα σε ένα μπουντρούμι, με αλυσίδες στα χέρια. Η λαχτάρα μου όσο πάει και μεγαλώνει. Ελευθερία, έφυγες μακριά μου!»
Με το σύζυγο της απέκτησαν τις πριγκίπισσες Σοφία και Γκιζέλα, τον διάδοχο πρίγκιπα Ροδόλφο και αργότερα την πριγκίπισσα Μαρία Βαλέρια. Εκείνος την αγαπούσε παράφορα όμως δεν κατάφερε ποτέ να την κάνει ευτυχισμένη. Η πεθερά της ήταν παρεμβατική και αυταρχική και όταν η μικρή Σοφία πέθανε σε δυστύχημα, χρέωσε τον θάνατο της στο νεαρό της ηλικίας της Σίσσυς και απομάκρυνε τα υπόλοιπα παιδιά από κοντά της. Κατάφερε να ανακτήσει τον Ροδόλφο και τη Γκιζέλα αλλά η ανυπόφορη κατάσταση στο παλάτι την έπνιγε. Ξεκίνησε να ταξιδεύει για να απαλύνει τον πόνο της, επισκεπτόταν συχνά την Ουγγαρία πάντα ολομόναχη. Γνώριζε ήδη αγγλικά και γαλλικά και μετά την επίσκεψη της στην Ελλάδα, ξεκίνησε να μαθαίνει ελληνικά. Σκοπός της ήταν ένας: να κρατάει τη σκέψη της απασχολημένη. Στον δάσκαλό της, Κωνσταντίνο Χρηστομάνο εκμυστηρεύτηκε: «το χτένισμα των μαλλιών μου διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες… και ενώ τα μαλλιά μου είναι απασχολημένα, το μυαλό μου μένει αδρανές. Φοβάμαι ότι το μυαλό μου ξεφεύγει από τα μαλλιά και στα δάχτυλα του κομμωτή μου. Εξ ου και ο πονοκέφαλος μου μετά».
Έβλεπε με θαυμασμό τους αγώνες των κατοίκων της Ουγγαρίας και προσπαθούσε να επηρεάζει τον Φραγκίσκο θετικά προς αυτούς. Όταν ο Φραγκίσκος και η Σίσσυ έγιναν βασιλείς της ενωμένης Αυστροουγγαρίας, οι Ούγγροι ήταν τρισευτυχισμένοι με την καινούργια τους βασίλισσα. Μια ευτυχία που η βασίλισσα δεν μπορούσε να νιώσει καθώς οι απώλειες άρχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη. Πρώτα, η επιστήθια φίλη της και σύζυγος του αρχιδούκα Μαξιμιλιανού της Αυστρίας, έχασε τα λογικά της και πέθανε σε άσυλο. Έπειτα, ο αγαπημένος της ξάδελφος Λουδοβίκος της Βιέννης πνίγηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ακολούθησε ο θάνατος της αδελφής της Σοφίας που κάηκε ζωντανή στην προσπάθεια της να κρύψει ένα τσιγάρο από τον πατέρα της. Ο ίδιος θα πεθάνει ένα χρόνο αργότερα.
Η Σίσσυ συνέχισε να ταξιδεύει στη Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Μαγιόρκα και άλλους προορισμούς και να επιδίδεται σε εξωσυζυγικές περιπέτειες. Ερωτεύτηκε έντονα την Ελλάδα και ειδικά την Κέρκυρα. Εκεί βρήκε το ησυχαστήριο της και δημιούργησε το παλάτι των ονείρων της. Το Αχίλλειον ήταν η μοναδική πτυχή της ζωής της που της έδινε χαρά, μια χαρά που έμελλε να κρατήσει για λίγο. Η χαριστική βολή για την πριγκίπισσα ήταν η δολοφονία του γιού της, πρίγκιπα Ροδόλφου υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Από τότε βυθίστηκε στο πένθος ώσπου το νήμα της ζωής της κόπηκε από έναν Ιταλό αναρχικό ονόματι Λουκένι στις 10 Σεπτεμβρίου του 1898, στη Γενεύη. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ, δεν συνήλθε ποτέ από την απώλεια της. Είπε: «Κανείς δεν γνωρίζει πόσο πολύ είχαμε αγαπηθεί. Τίποτα πια δεν με κρατά σ’ αυτή τη γη».
Εβελίνα Παπαδοπούλου, Ιστορικός
Πηγή εικόνας: https://www.iefimerida.gr/zoi/prigkipissa-sisi-prigkipissa-ntaiana-omoiotites
