Πολλοί έχουν αναρωτηθεί, γιατί σε μια εποχή που μαστίζεται από τόσα προβλήματα υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα ασχολούνται με κάτι τόσο “banal” και ξεπερασμένο όσο η ποίηση. Κατά καιρούς έχει διατυπωθεί η άποψη «γιατί ποίηση σήμερα»; Κατά τη γνώμη μου πιο ορθό θα ήταν να αναρωτηθούμε «γιατί όχι ποίηση σήμερα» . Το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η πολυεπίπεδη κρίση, δίνει σε όλους μας το ερέθισμα να αφεθούμε στην ποιητική μαγεία. Κάθε ποίημα δίνει μία άλλη διάσταση στον άνθρωπο, τον “ταξιδεύει”, τον εμπνέει και ασφαλώς κάποιες φορές δίνει διέξοδο σε προσωπικά ζητήματα. «η Ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε» κατά τον Καρυωτάκη. Καταφύγιο, λοιπόν, η ποίηση…! Αυτή η φράση αποτελεί κατά την άποψη μου το κλειδί της ερώτησης.
Δεν είναι ψυχικά διαταραγμένοι οι σύγχρονοι ποιητές, επειδή τόλμησαν ν’ ασχοληθούν με την ποίηση. Είναι άνθρωποι με έντονες ευαισθησίες, που έχουν ως όπλο τους τον λόγο και δή τον ποιητικό. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι ποιητές έχουν αποστασιοποιηθεί από τα κοινωνικά θέματα, ότι έχουν πέσει σε λήθαργο και δεν αγωνίζονται, δεν επαναστατούν. Από πότε η ποιητική δημιουργία δεν θεωρείται επαναστατική; Μια ανάγνωση των ποιημάτων του Αναγνωστάκη αρκεί, για να μας πείσει, ότι η ποίηση γεννά την επανάσταση.
Τραγελαφικό, ακόμα, θεωρείται το γεγονός ότι η ποίηση είναι άχρηστη στην εποχή μας. Αυτή η χρησιμοθηρία των διαφόρων επιστημονικών αντικειμένων έχει αναπτυχθεί από τους γνωστούς τεχνοκράτες, οι οποίοι θεοποιούν την επιστήμη, δηλώνοντας ότι μόνο αυτή μπορεί να δώσει τη λύση στα σύγχρονα προβλήματα και υποτιμούν τα αντικείμενα των ανθρωπιστικών επιστημών, υποστηρίζοντας ότι δεν έχουν χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες. Πιστεύουν ότι με μια επιστημονική θεώρηση ο πολιτισμός θα σωθεί. Μέγα λάθος! Γιατί δεν υφίσταται πολιτισμός χωρίς ποίηση, χωρίς λογοτεχνία!
Ωστόσο , υπάρχει κι εκείνη η μικρή μερίδα των “κακόμοιρων” που συνεχώς κοπιάζουν, παιδεύονται και αφιερώνουν τον πολύτιμο χρόνο τους στην ποιητική γραφή. Είναι εκείνοι που εναποθέτουν την ελπίδα τους στην Τέχνη. Για ποιο λόγο; μήπως θα βρουν δικαίωση μέσα από το έργο τους; Μα προφανώς και δεν θα βρουν..! Εκείνοι συνεχίζουν απτόητοι να υποστηρίζουν ότι κάθε ποιητικό έργο είναι μια κηλίδα φωτός στον κόσμο και αυτό τους παρακινεί να συνεχίσουν.
Αναμφίβολα, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ζούμε στην εποχή της ταχείας μεταβολής και τέτοια θέματα μας φαίνονται παντελώς αδιάφορα, καθώς η τεχνολογία έχει λάβει, πλέον, δεσπόζουσα θέση στην καθημερινότητά μας. Το ενδιαφέρον στρέφεται σε άλλη κατεύθυνση και αυτό ίσως μας αποξενώνει από την λογοτεχνία. Ωστόσο, από τη στιγμή που η ποίηση έχει ανοιγμένα τα φτερά της ανά τους αιώνες, δεν είναι εύκολο πράγμα να πάψει να υφίσταται. Η ποίηση υπόκειται και αυτή σε μεταβολή προκειμένου να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των ανθρώπων της κάθε περιόδου.
Η απάντηση, εν τέλει, στο αρχικό μας ερώτημα είναι δύσκολο να δοθεί για τον προφανή λόγο ότι το κάθε υποκείμενο δίνει διαφορετική ερμηνεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα είδος δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί, να χαθεί, απλά εξελίσσεται. Έτσι, αντί να σκεφτόμαστε για ποιο λόγο υπάρχει στην εποχή μας η ποίηση, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πως θα την εξελίξουμε, έτσι ώστε να αποκτήσει νέα πνοή και να εγείρει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για περισσότερη ενασχόληση μ’ αυτή.
Εύη Κλειτσίκα, Φιλόλογος
