Written by 5:54 μμ Αρθρογραφία, Επικαιροτητα

Ένα tablet δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση | Γιώργος Λαμπρόπουλος

Το να μοιράσει το Υπουργείο tablets δεν σώζει την κατάσταση. Πολύ απλά η οικογένεια δεν μπορεί να αντέξει τηλεργασία και τηλεκπαίδευση μαζί, και μάλιστα υποχρεωτική. Και η άποψη του τύπου ποιος δεν έχει ένα laptop στο σπίτι του, είναι τουλάχιστον προκλητική. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έχει, να αγοράσει ή να δεχθεί την υποχρέωση να αποκτήσει.

Το άρθρο αυτό θα είναι σύντομο, διότι την τελευταία φορά σχολίασα αναλυτικά την κατάσταση της εκπαίδευσης στην χώρα μας κατά την διάρκεια του δεύτερου lockdown, που πλέον αφορά και τα δημοτικά σχολεία (αν και το αρμόδιο Υπουργείο μας διαβεβαίωνε πως δεν θα κλείσουν ποτέ). Σκοπός μου είναι να σχολιάσω κάποια ζητήματα τα οποία θεωρώ πως είναι αυτονόητα, αλλά κάποιοι προσπαθούν (μάταια ευτυχώς) να μας πείσουν και πως δεν είναι, και πως κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας. Δεν υπήρχε έτσι και αλλιώς πριν την πανδημία, πόσο μάλλον τώρα. Και θα αναφέρω τρία βασικά γεγονότα για να στηρίξω την άποψή μου. Πρώτον, το ζήτημα της τηλεκπαίδευσης. Απλά αποτυχία εκ του αποτελέσματος. Για κάποιο λόγο το Υπουργείο αποφάσισε να συνδέονται όλοι οι μαθητές της χώρας σε μία πλατφόρμα, για να ελέγχει ότι γίνονται τα μαθήματα, και για να πληρωθούν μόνο έτσι οι καθηγητές. Δεν τους έχει δηλαδή εμπιστοσύνη – ίσως επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ιδεολογικά η κυβέρνηση είναι απέναντί τους. Δεν έγινε όμως έλεγχος πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα και λογικά το σύστημα έπεσε – και ακόμα συμβαίνει αυτό. Τραγελαφικό. Και μέσα σε όλα αυτά, η ευθύνη βαραίνει, κατά την Υπουργό, την εταιρεία και όχι την ίδια ή τους εδώ αρμόδιους. Φυσιολογικό βέβαια να μην αντέξει το σύστημα, αλλά αυτά είναι απλά λεπτομέρειες για τους υπεύθυνους. Εγώ πάντως αναρωτιέμαι τι μάθημα κάνει διαδικτυακά ένας καθηγητής γυμναστικής, και με ποιο δικαίωμα το Υπουργείο απαιτεί να κάνει το μάθημά του διαδικτυακά και μόνο, χωρίς εναλλακτικές.

https://www.google.com/search?q=%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01RAaTClTfVBip7cCxJ46mhsyS1UA:1606388728604&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwjQhqisiKDtAhUIsaQKHa-VBeMQ_AUoAXoECCQQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=4JGWB10cFq88JM

Δεύτερον, η οικονομική επιβάρυνση. Δεν χρειάζεται να δούμε τις εικόνες από τον νομό Ηλείας, για να κατανοήσουμε το πρόβλημα, το ζούμε έτσι και αλλιώς όλοι μας εντός και εκτός σπιτιού – εξάλλου η επαρχία είναι παρατημένη όπως φαίνεται και από τα επιδημιολογικά στοιχεία και όχι μόνο τα οικονομικά και εκπαιδευτικά. Το να μοιράσει το Υπουργείο tablets δεν σώζει την κατάσταση. Πολύ απλά η οικογένεια δεν μπορεί να αντέξει τηλεργασία και τηλεκπαίδευση μαζί, και μάλιστα υποχρεωτική. Παράλληλα έχουμε τα πιο ακριβά δίκτυα internet στην Ευρώπη. Οι ευθύνες για την οικονομική καταστροφή πρέπει να αποδοθούν επιτέλους. Και η άποψη του τύπου ποιος δεν έχει ένα laptop στο σπίτι του, είναι τουλάχιστον προκλητική. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έχει, να αγοράσει ή να δεχθεί την υποχρέωση να αποκτήσει.

Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Στο τελευταίο μου άρθρο είχα αναφέρει πως η κυβέρνηση έχει κάνει μια στροφή προς την ψηφιακότητα αν και παλιότερα την σχολίαζε αρνητικά. Δυστυχώς και εδώ πάλι ισχύει το ίδιο: στην αρχή της κρίσης το 2009, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχώρησε laptops και ξεκίνησε τη συζήτηση για τη μετάβαση στον ψηφιακό κόσμο, η τότε ΝΔ ήταν απέναντι – και μάλιστα τότε δεν είχαμε πανδημία.

https://www.google.com/search?q=%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01RAaTClTfVBip7cCxJ46mhsyS1UA:1606388728604&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwjQhqisiKDtAhUIsaQKHa-VBeMQ_AUoAXoECCQQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=Qij5-k8hMqrHWM

Τρίτον και τελευταίο, η παροχή γνώσεων στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Όταν είχα γράψει το προηγούμενο άρθρο, είχε ανακοινωθεί πως θα γίνει εκπαίδευση των καθηγητών. Δεν έγινε. Και ποτέ δεν ακούστηκε εκπαίδευση μαθητών και γονέων, άρα ούτε αυτό έγινε. Βέβαια όταν οι αποφάσεις είναι της τελευταίας στιγμής, πως να προλάβεις; (οι δάσκαλοι έμαθαν δυο μέρες πριν το κλείσιμο των δημοτικών ότι τελικά αυτό θα γίνει, αν και μια μέρα πριν γνώριζαν το αντίθετο).

Καταλήγω ξανά λοιπόν, στην ανάγκη για την συγκρότηση ενός σχεδίου και για την εκπαίδευση αλλά και γενικά για την πανδημία, που θα δημιουργηθεί μετά από συνεννόηση με την εκπαιδευτική κοινότητα. Νομίζω πως αυτό όμως δεν θα γίνει, γιατί μέχρι τώρα πάντα επιβεβαιώνεται το χειρότερο σενάριο. Ελπίζω μόνο να είμαστε όλοι καλά, για να κάνουμε και μια σωστή κριτική όλοι μας όταν θα έρθει η ώρα. Και δυστυχώς πιστεύω πως σύντομα θα επανέλθω με νέο άρθρο για κάποιο ακόμα πρόβλημα στην εκπαίδευση.

Γιώργος Λαμπρόπουλος, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος – Μεταπτυχιακός Φοιτητής Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας

Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&sxsrf=ALeKk01RAaTClTfVBip7cCxJ46mhsyS1UA:1606388728604&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwjQhqisiKDtAhUIsaQKHa-VBeMQ_AUoAXoECCQQAw&biw=1920&bih=969#imgrc=jpIW4eYnow3cWM

(Visited 121 times, 1 visits today)

Κλείσιμο