Το αφιέρωμα αυτό γράφεται με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό (29/11). Ο σκοπός του αφιερώματος δεν είναι η πλήρης καταγραφή της ιστορίας της Παλαιστίνης, αλλά η αφύπνιση και η ευαισθητοποίηση των αναγνωστών για τη βία που αντιμετώπισαν οι Παλαιστίνιοι από τους Εβραίους.
Το δράμα του Παλαιστινιακού λαού δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Πρέπει να είναι αφόρητος ο πόνος ανθρώπων που παλεύουν για τα αυτονόητα. Για την ελευθερία και για το δικαίωμα να έχουν το δικό τους έθνος-κράτος. Οι Εβραίοι στερούν μέχρι και σήμερα το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Δύσης, μένουν εγκληματικά σιωπηλές.
Πριν το 1948, στην ιστορική περιοχή που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου και των οχθών του Ιορδάνη ποταμού στη Μέση Ανατολή, οι Παλαιστίνιοι ζούσαν ειρηνικά. Με τις παραδόσεις τους, την καθημερινότητά τους, τις εργασίες τους. Τον δικό τους ξεχωριστό πολιτισμό.
Λίγα χρόνια πριν το 1948, το 1917, υπογράφηκε η διακύρηξη Μπάλφουρ, από τον Βρετανό υπουργό εξωτερικών Μπάλφουρ, σύμφωνα με την οποία η Παλαιστίνη έπρεπε να δώσει εθνικό της έδαφος στους Εβραίους. Η Παλαιστίνη πέρασε σε βρετανική εποπτεία. Από το 1917, ο πληθυσμός των ισραηλίτων αύξηθηκε, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Άραβες της Παλαιστίνης, αντέδρασαν με τα όπλα απέναντι στη σιωνιστική αποικιοκρατία. Οι εξεγέρσεις τους όμως χτυπήθηκαν αλύπητα από τους Βρετανούς, οι οποίοι ενίσχυσαν παράλληλα τους Εβραίους με στρατιωτικό εξοπλισμό.
Στις 29 Νοεμβρίου του 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση 181, η οποία προέβλπε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών, ενός «Εβραικού» κι ενός «Αραβικού». Ήταν μια απόφαση η οποία δεν έγινε δεκτή από την παλαιστινιακή κοινότητα, καθώς έβλεπαν τους Εβραίους ως καταπατητές της γης τους.
Έτσι, από το 1948, ξεκινά το αιματηρό για τους Παλαιστίνιους μαρτύριο. Εβραίοι τρομοκράτες, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι από τους Βρετανούς, επιτέθηκαν σε περιοχές της Παλαιστίνης και ανάγκασαν 750.000 άντρες, γυναίκες, παιδιά, να φύγουν από τη πατρίδα τους. Τα γειτονικά αραβικά κράτη, Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, παρείχαν στρατιωτική κάλυψη και βοήθεια στους παλαιστίνιους πρόσφυγες. Σαν αντίποινα για την υποστήριξη που παρείχαν στους παλαιστίνιους, το Ισραήλ εξαπέλυσε επιθέσεις και κατά αυτών των κρατών, για να νικήσει τους επαναστάτες που είχαν καταφύγει σε αυτά. Ακολούθησαν και οι σφαγές των Παλαιστίνιων στους οικισμούς Σάμπρα και Σατίλα, 2750 απλοί άνθρωποι πέθαναν από χέρια Εβραίων. Ένα έγκλημα πολέμου.
Παρ’ όλα αυτά, οι Παλαιστίνιοι δεν εγκατέλειψαν τη μάχη. Το ακριβώς αντίθετο, πέρασαν στην αντεπίθεση με τη πρώτη Ιντιφάντα, η αλλιώς επανάσταση. Με όπλα και πετροπόλεμο, υπεραμύνθηκαν των συμφερόντων τους. Οι Παλαιστίνιοι πολεμούσαν, χωρίς να περιμένουν από κανέναν βοήθεια. Πράγματι, δεν είχαν. Αυτό είναι που έκανε μυθική τη μάχη τους. Μια μάχη που θύμιζε την πάλη του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Μακάρι όμως η μάχη αυτή, να είχε την ίδια κατάληξη με τη βιβλική μονομαχία.
Το 1993, υπογράφηκε η Συμφωνία του Όσλο. Μια χαραμάδα ελπίδας φάνηκε να ξεπροβάλλει για τους αντάρτες. Η συμφωνία αυτή είχε στόχο τη δημιουργία ενός κλίματος ειρήνης μεταξύ των δύο λαών, των Εβραίων και των Παλαιστινίων, καθώς και την ικανοποίηση των συμφερόντων των δύο στρατοπέδων. Θα ιδρυόταν μια παλαιστινιακή αυτοδιοίκητη αρχή για πέντε χρόνια. Αργότερα, θα ξεκινούσαν εκ νέου διαπραγμάτευση για την οριστικοποίηση του καθεστώτος στη περιοχή αυτή της Μέσης Ανατολής. Τη διαιτησία μεταξύ των δύο πλευρών στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Όσλο, την είχε αναλάβει ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον.
Η ελπίδα λένε ότι πεθαίνει πάντα τελευταία. Για τη περίπτωση των Παλαιστινίων, ισχύει αυτό. Πέθανε η ελπίδα. Οι Εβραίοι δε σεβάστηκαν ούτε μια παράγραφο από από τη Συνθήκη του Όσλο. Οι Παλαιστίνιοι αντέδρασαν με τη δεύτερη Ιντιφάντα. Αμερικάνοι διπλωμάτες προσπάθησαν να φέρουν την ειρήνη μεταξύ των δύο πλευρών, αποσκοπώντας όμως στην ικανοποίηση των συμφερόντων των Εβραίων και όχι των Παλαιστινίων.
Το 2002, οι Ισραηλίτες ξεκίνησαν ολομέτωπο πόλεμο απέναντι στους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους οποίους τους παρουσίασαν στη διεθνή κοινότητα ως τρομοκράτες, για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους. Οι Παλαιστίνοι, χωρίς πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη από τη Δύση, ηττήθηκαν. Το τέλος της επανάστασης τους σηματοδοτήθηκε με τη δολοφονία του Γιασέρ Αραφάτ το 2004, του ηγέτη των Παλαιστίνιων.
Από το 2008, το Ισραήλ επιτέθηκε στη λωρίδα της Γάζας τρείς φορές μέχρι το 2014, καταστρέφοντας ολοσχερώς τις παλαιστινιακές κοινότητες, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς Παλαιστίνιους, στρατιώτες και αμάχους. Εκτοπίστηκαν περισσότεροι από 100.000 Παλαιστίνιοι από την περιοχή αυτή.
Η Παλαιστίνη προδόθηκε τόσο από τους Εβραίους, όσο και από τις χώρες της Δύσης, οι οποίες πάντα ακολουθούσαν τα δικά τους συμφέροντα. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα. Έλληνες και Αρμένιοι σφαγιάστηκαν και εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους. Το ίδιο έπαθαν και οι Παλαιστίνιοι. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν παρείχαν πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική υπόστηριξη σε κανέναν από τους τρείς αυτούς λαούς.
Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής είχε πει τη περιβόητη ρήση του «ανήκομεν εις την δύσιν». Μήπως όμως τελικά, ανήκουμε στους αδικημένους της ιστορίας;
«Εγώ, πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα, και στους οποίους δεν επιτρέπεται να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν», Federico Garcia Lorca.
Πέτρος Νικολούδης, Κοινωνικός Επιστήμονας- Φοιτητής Κοινωνικής Εργασίας
Πηγές:
https://www.sansimera.gr/worldays/75
