Στη παρούσα διεθνή κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της απειλής της «ανθρώπινης ασφάλειας υγείας» από την πανδημία του νέου κορωνοϊού, οι «φορείς» του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου (ΔΔΔ), έχουν μειώσει την αλληλεπίδραση μεταξύ τους, δηλαδή την διεξαγωγή διαπραγματεύσεων. Έχει περιοριστεί όμως αρκετά;
Οι γνωστοί ακόμα, ως «διεθνείς παίχτες», φορείς του ΔΔΔ, δηλαδή τα κράτη της υφηλίου, μέσω των αρχηγών κρατών και των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), οι διεθνείς οργανισμοί (ΔΟ), όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και οι πολυεθνικές εταιρίες μέσω των αντιπροσώπων τους, διεξάγουν επαφές για διμερή ή πολυμερή ζητήματα, τα οποία όμως περιορίζονται και περιστρέφονται σχεδόν πάντοτε από τον άξονα του παγκόσμιου ζητήματος για την προάσπιση της ανθρώπινης υγείας στο επίπεδο των αρμοδιοτήτων του καθενός από αυτούς.
Πιο συγκεκριμένα, η αντιμετώπιση του νέου αυτού κινδύνου εμπίπτει στην κατηγορία της έννοιας της «ανθρώπινης ασφάλειας». Διαρκώς ακούγεται από άτομα η έκφραση του «να προσέχεις ή εις υγείαν». Με άλλα λόγια εύχεται ο ένας στον άλλον, να έχει ασφάλεια και μάλιστα ασφάλεια υγείας. Στην πιο ενδελεχή μελέτη της ευρύτερης πολιτικής επιστήμης, ο όρος αυτός, παρουσιάζει αξιόλογο ενδιαφέρον. Εισήχθη για πρώτη φορά το 1994, στην Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη και περιλαμβάνει έξι ακόμη υποκατηγορίες: την ασφάλεια τροφής, την κοινοτική, την προσωπική, την περιβαλλοντική, την οικονομική και την πολιτική. Σ’ αυτή την περίοδο αυξημένης απειλής του συγκεκριμένου είδους ασφαλείας, ο κίνδυνος για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής ελοχεύει και αυτός είναι ο λόγος που λαμβάνονται αυξημένα μέτρα ασφαλείας από τις κυβερνήσεις στα κράτη ή από τις εταιρίες οποιουδήποτε οικονομικού ή πολιτικού εκτοπίσματος και αν διαθέτουν.
Προσπαθώντας να εντοπίσει κανείς ποιο είδος δραστηριότητας πραγματοποιείται στο διεθνές σκηνικό, αξίζει να τονιστεί ότι η άσκηση σκληρής ισχύος, η οποία στηρίζεται στη χρήση πειθαναγκασμού, μέσω της στρατιωτικής ισχύος, έχει μειωθεί σε μεγάλο ποσοστό. Απεναντίας, εφαρμόζεται κυρίως η λεγόμενη «ήπια ισχύς». Ο όρος «soft power» αγγλιστί, εισήχθη από τον Αμερικανό επιστήμονα και καθηγητή Joseph Nye την δεκαετία του 1980, όπου σύμφωνα με τον ίδιο: «η ήπια ισχύς είναι το μέσο της επιτυχίας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή». Ασκείται μέσα από τηλεδιασκέψεις για την επίλυση θέματος που κρίνεται σημαντικό, καθώς τα σύνορα κλείνουν, οι πολυμερείς συναντήσεις έχουν ακυρωθεί, οι διμερείς επισκέψεις έχουν αναβληθεί. Τέλος, οι πρεσβείες και τα προξενεία ανά τον κόσμο ασχολούνται προσεκτικά με την παρακολούθηση του επαναπατρισμού των πολιτών που έχουν αιτηθεί να επιστρέψουν από ξένες χώρες που βρίσκονταν.
Καταλήγοντας, αυτό που απομένει είναι η παρακολούθηση της πορείας της εξάπλωσης την νόσου και κυρίως των επόμενων βημάτων στις διαπραγματεύσεις των διεθνών φορέων, πριν επιστρέψουν στον τομέα των συναντήσεων για ζητήματα οικονομικής φύσης ή για παράδειγμα τους διακανονισμούς για την εκπόνηση εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Αριστείδης Ρούνης, Φοιτητής Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
