Η δημοκρατία και η ελευθερία σκέψης είναι ένα από τα σημαντικότερα ‘’αγαθά’’ που ο σημερινός άνθρωπος μπορεί να έχει. Είναι η βασική αρχή για μία κοινωνία που εξελίσσεται, που αντιμετωπίζει συλλογικά τα προβλήματα, που δεν αφήνει κανέναν στο περιθώριο. Που πάνω από όλα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας στα άτομα που την περικλείουν. Και δεν υπάρχει σημαντικότερο μέρος ανάπτυξης της υγειούς συζήτησης, αυτό-εξέλιξης και άνθισης της δημοκρατίας από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Εκεί μαθαίνει κανείς να σκέφτεται ελεύθερα, να συμφωνεί και να διαφωνεί, να μαθαίνει. Εκτός και αν αυτός ο κανείς ζει στην Ελλάδα.
Προτείνω σε κάθε αναγνώστη των πρώτων αυτών σκέψεων, να αναλογιστεί αν στο σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο που φοίτησε ένιωσε κάτι από αυτά. Η πιθανότερη απάντηση είναι όχι. Και υπάρχει λόγος για αυτό.
Στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, η λογική έχει ‘’πάει ταξίδι’’. Διαλυμένα αμφιθέατρα, κακόγουστες τοιχογραφίες, πανό και ό,τι άλλο μπορεί να καταστρέψει όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Καθημερινές συγκρούσεις ανάμεσα σε φοιτητές -συνήθως αναμειγμένους με άλλους ‘’εξωτερικούς συνεργάτες’’- και την αστυνομία σε πανεπιστημιακούς χώρους, ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε μέλη διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών, διακίνηση ναρκωτικών και ό,τι άλλο χωράει το μυαλό του καθενός. Όλα αυτά, στο όνομα του ασύλου που τόσα χρόνια αντί να εξελίσσει το Πανεπιστήμιο, τελικά του έδινε την χαριστική βολή και του έπαιρνε την τελευταία πνοή δημοκρατίας που του είχε απομείνει. Όλα αυτά για να μιλούν κάποιοι για την ‘’ελεύθερη διακίνηση ιδεών’’. Αρκεί βέβαια να συμφωνούν όλοι μαζί τους.
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει σκηνές που σοκάρουν και σίγουρα δε θυμίζουν Πανεπιστήμιο. Κρεμασμένη ταμπέλα σε Πρύτανη, προσφάτως φωτογραφίες από αυτοσχέδια οικήματα με τούβλα μέσα σε πανεπιστήμιο και πολλά άλλα. Αλήθεια, ποιος νιώθει ασφάλεια βλέποντας αυτές τις εικόνες; Εικόνες που αποτρέπουν τον μέσο σπουδαστή να πει τη γνώμη του ελεύθερα στον κίνδυνο ξυλοδαρμού. Η γνώμη μάλιστα ίσως είναι και πολυτέλεια όταν φοβάται κανείς να παρευρεθεί ακόμα και στο αμφιθέατρο για την παρακολούθηση μίας διάλεξης. Φοιτητές στο όνομα της προσωπικής τους αντίληψης της ελευθερίας ξυλοφορτώνουν ή τραμπουκίζουν άλλους φοιτητές, αντί να συζητούν και να ανταλλάσσουν πράγματι ιδέες. Δεν έχει σημασία αν διαφωνούν, γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία. Στη συζήτηση, την υγιή διαφωνία και ενίοτε τη συμφωνία, διαφορετικά δεν υπάρχει Δημοκρατία. Υπάρχουν λοστάρια και μολώτοφ.
Ας πάψουμε να βλέπουμε τα πανεπιστήμια ως αρένα μάχης. Ας δούμε το Πανεπιστήμιο ως είναι. Κοιτίδα πολιτισμού, πρωτοπορίας, ελευθερίας και σεβασμού. Καμία βίαιη πράξη δε βοηθά, αντιθέτως πολώνει ακόμη περισσότερο. Η χώρα μας χρειάζεται ενότητα στις δύσκολες συνθήκες που βιώνει όχι μόνον αυτή αλλά ολόκληρος ο πλανήτης. Ας προοδεύσουμε επιτέλους για το καλό όλων μας και ας χρησιμοποιήσουμε τη διαφωνία μας σαν εργαλείο αντιμετώπισης προβλημάτων και όχι εκτόνωσης της δύσκολης καθημερινότητάς μας.
Διαμαντής Αμπατζής-Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης
