Η αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων και των διασωληνωμένων οδήγησε τη κυβέρνηση στην απόφαση να εφαρμόσει για άλλη μια φορά απαγόρευση κυκλοφορίας στη χώρα μας, στο πλαίσιο ανάσχεσης της πανδημίας. Το συγκεκριμένο άρθρο δε θα σταθεί στο τι χειρισμούς θα μπορούσε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση για να μην υπάρξει τέτοια ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, ούτε θα αναλυθούν οι οικονομικές συνέπειες μιας δεύτερης καραντίνας. Το άρθρο αυτό έχει μια ανθρωπιστική προσέγγιση του ζητήματος. Πίσω από τα νούμερα άλλωστε κρυβόμαστε εμείς, οι άνθρωποι.
Για δεύτερη φορά λοιπόν μέσα σε μία χρονιά, περιορίζεται το δικαίωμα της ελευθερίας μας, για να διασφαλιστεί η δημόσια υγεία. Βγαίνουμε στους δρόμους για τα πρωτίστως απαραίτητα, χωρίς να έχουμε επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, εκτός των μελών της οικογένειάς μας. Κάποιοι/ες φοβόμαστε για τις δουλειές μας, αφου δε ξέρουμε εάν οι επιχειρήσεις στις οποίες εργαζόμαστε θα αντέξουν το οικονομικό βάρος του lockdown. Όλα αυτά έχουν συνέπειες τόσο στη ψυχολογία μας, όσο και στη κοινωνική συνοχή. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε ιερή υποχρέωση να κρατήσουμε το ηθικό μας ακμαιώτατο, τόσο κατά τη διάρκεια του δεύτερου αυτού απαγορευτικού όσο και των υπόλοιπων που ίσως επιβληθούν, μέχρι να είναι έτοιμο το εμβόλιο, που θα αλλάξει για τα καλά τους όρους αντιμετώπισης της πανδημίας.
Κλεισμένοι λοιπόν στα σπίτια μας έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να αφήσουμε, το άγχος, το φόβο και την αβεβαιότητα να κυριαρχήσουν στις ψυχές μας. Σίγουρα η υπομονή μας και τα ψυχικά αποθέματα που έχουμε τώρα, δεν είναι τα ίδια σε σχέση με αυτά που είχαμε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναλογιστούμε τους ιατρούς και τους νοσηλευτές, οι οποίοι/ες δίνουν καθημερινή μάχη χωρίς ουσιαστική υποστηριξή από την πολιτεία. Αφού δε τα παρατάνε εκείνοι λοιπόν, δε θα τα παρατήσουμε εμείς. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε μια δεύτερη επιλογή. Να εκμεταλλευτούμε το χρόνο στο σπίτι μας δημιουργικά. Να περάσουμε χρόνο με τις οικογένειές μας. Να καταπιαστούμε ίσως με διάφορα χόμπι, όπως είναι η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων, η γυμναστική ή η ενασχόληση με τις τέχνες, τη ζωγραφική ή τη μουσική. Να δούμε καλές ταινίες και σειρές που θα μας ψυχαγωγήσουν και θα μας προβληματίσουν. Να διαμορφώσουμε ίσως ένα νέο πλάνο για την επαγγελματική και την ακαδημαική μας σταδιοδρομία. Με λίγα λόγια, να κρατήσουμε το μυαλό μας ενεργό και τη ψυχή μας καθαρή, ούτως ώστε μετά από αυτή τη περιπέτεια να βγούμε καλύτεροι άνθρωποι.
Κάτι που είναι εξ’ ίσου σημαντικό με τα παραπάνω, είναι να μην επιτρέψουμε τεθούν σε αργή διάλυση οι κοινωνικές σχέσεις. Να εκμεταλλευτούμε τα social media για να έχουμε επικοινωνία με τους γύρω μας, με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους. Να συμβάλλουμε στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Για παράδειγμα, εάν διαπιστώσουμε ότι κάποιο μέλος της κοινότητάς στην οποία ζούμε στερείται των βασικών αγαθών, όπως τροφή, νερό, να το βοηθήσουμε παρέχοντας είδη πρώτης ανάγκης και επικοινωνόντας διαδικτυακά ή τηλεφωνικά με τις αρμόδιες υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης. Να σχηματίσουμε ομάδες φροντίδας και αλληλεγγύης στους τόπους κατοικίας μας και να είμαστε διατεθειμένοι να παρέχουμε βοήθεια στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Σε καιρούς λοιπόν κοινωνικής απομόνωσης, δεν πρέπει να αφήσουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας να γεμίσουν με απαισιοδοξία, αλλά να πάμε κόντρα στις δυσκολίες, όχι ο καθένας μόνος του, αλλά μαζί, σαν κοινωνίες, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό λόγω των συνθηκών. Να γίνουμε καλύτεροι από αυτό που ήμασταν χθες, τόσο σαν άτομα όσο και σαν κοινωνία.
«Το μόνο που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας έχει δοθεί», Τζ. Ρ. Ρ. Τολκιν.
Πέτρος Νικολούδης, Κοινωνικός Επιστήμονας- Φοιτητής Κοινωνικής Εργασίας