Στις 15 Απριλίου 1960 βομβαρδιστικά αεροπλάνα με χρώματα της κουβανέζικης αεροπορίας βομβάρδισαν αεροπορικές βάσεις της Κούβας προσπαθώντας να το κάνουν να φανεί ως λαϊκή εξέγερση. Ήταν η τελευταία φορά που ο Κένεντι ενέκρινε επίθεση από αέρος καθώς θεωρούσε ότι αυτό καθιστούσε τη συμμετοχή των ΗΠΑ υπέρ του δέοντος φανερή. Για προπαγανδιστικούς λόγους όμως, ένα γαζωμένο αεροπλάνο πέταξε προς το Μαϊάμι όπου ο Κουβανός πιλότος ζήτησε άσυλο με σκοπό να δείξει ότι οι επιθέσεις είχαν γίνει από δυσαρεστημένους ομοεθνείς του. Οι φωτογραφίες του κουβανού πιλότου πήγαν στον ΟΗΕ ως απόδειξη της συμμετοχής των ΗΠΑ στην εισβολή, ενώ το αεροπλάνο αναγνωρίστηκε ως αμερικανικό από το ρύγχος του. Η προσπάθεια των ΗΠΑ για διατήρηση της επιχείρησης ως μυστικής, απέτυχε παταγωδώς.

Ο πόλεμος μπορεί να τερματίστηκε το φθινόπωρο του 1918, ωστόσο, οι ολέθριες συνέπειες του εξακολουθούσαν να “βασανίζουν” για χρόνια την Ευρώπη. Η αιματοχυσία άφησε πίσω της 20.000.000 τραυματίες και 66.000.000 νεκρούς, με τις οικονομικές και υλικές καταστροφές στην Ευρώπη να είναι τεράστιες. Οι ηττημένες χώρες αναγκάστηκαν με συμφωνίες να παραχωρήσουν μεγάλες εδαφικές εκτάσεις, αλλά και σημαντικές οικονομικές αποζημιώσεις προς τις χώρες της “Αντάντ”. Οι περιορισμοί και οι “φόροι” που επιβλήθηκαν στις “Κεντρικές Δυνάμεις”, δημιούργησαν την αίσθηση αφόρητης καταπίεσης και καταναγκασμού. Σύντομα, η έκρυθμη αυτή κατάσταση θα οδηγούσε σε νέες συγκρούσεις και σε έναν ακόμα Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 η συνεχής εξασθένηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και η μη ευόδωση μιας σειράς διοικητικών και δημοσιονομικών της μέτρων, των «Tanzimat», έδωσαν την δυνατότητα στην Ρωσία να επεμβαίνει στα εσωτερικά της. Η επέμβαση αυτή επιτυγχάνονταν είτε μέσω των Ορθόδοξων Εκκλησιών που υπάγονταν στην Πύλη, είτε μέσω της ανάπτυξης του ρωσικού εμπορίου στην Μαύρη θάλασσα με απώτερο σκοπό της την εδαφική συρρίκνωση των οθωμανικών εδαφών υπέρ της Ρωσίας.