Με τη Συνθήκη των Σεβρών, το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, που υπήρχε στην ελληνική συνείδηση για 100 σχεδόν χρόνια, έλαβε ‘’σάρκα και οστά’’. Δόθηκε η ευκαιρία για διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας και επανάκτηση των ‘’αλύτρωτων εδαφών’’, με μία συνθήκη η οποία τελικώς δεν ψηφίστηκε από κανένα κοινοβούλιο (πλην του ελληνικού). Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, το ελληνικό κράτος έχει να αντιμετωπίσει το δυσκολότερο ζήτημα, που είναι η αποκατάσταση των προσφύγων στα ελληνικά εδάφη. Γίνεται προσπάθεια για κοινωνική ανασυγκρότηση και οικονομική ανάπτυξη με τους πρόσφυγες να είναι ταλαιπωρημένοι σωματικά και ψυχικά. Αναμφισβήτητα, καμία ευθύνη για τα γεγονότα και τις πολιτικές τις περιόδου 1920 – 1923 δεν έχουν οι περίπου 2.000.000 πρόσφυγες ( Έλληνες και Τούρκοι), που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους και τις οικίες τους, προς χάριν συμφωνιών και πολέμων, που ποτέ δε ζήτησαν και ποτέ δεν αποφάσισαν.

Ο πόλεμος μπορεί να τερματίστηκε το φθινόπωρο του 1918, ωστόσο, οι ολέθριες συνέπειες του εξακολουθούσαν να “βασανίζουν” για χρόνια την Ευρώπη. Η αιματοχυσία άφησε πίσω της 20.000.000 τραυματίες και 66.000.000 νεκρούς, με τις οικονομικές και υλικές καταστροφές στην Ευρώπη να είναι τεράστιες. Οι ηττημένες χώρες αναγκάστηκαν με συμφωνίες να παραχωρήσουν μεγάλες εδαφικές εκτάσεις, αλλά και σημαντικές οικονομικές αποζημιώσεις προς τις χώρες της “Αντάντ”. Οι περιορισμοί και οι “φόροι” που επιβλήθηκαν στις “Κεντρικές Δυνάμεις”, δημιούργησαν την αίσθηση αφόρητης καταπίεσης και καταναγκασμού. Σύντομα, η έκρυθμη αυτή κατάσταση θα οδηγούσε σε νέες συγκρούσεις και σε έναν ακόμα Παγκόσμιο Πόλεμο.