Η πολιτική σταθερότητα μιας κοινωνίας μπορεί να θεωρηθεί από τους βασικούς πυλώνες μιας ακμάζουσας δημοκρατίας. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, αυτό το στάδιο δεν επιτυγχάνεται και δημιουργείται αμφιβολία ανάμεσα στους πολίτες και αστάθεια στην πολιτική σκηνή μιας χώρας, ο συνδυασμός των οποίων μπορεί να καταλήξει σε αναταραχές, πανικό μέχρι και βίαια επεισόδια. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι και η περίπτωση του Περού, όπου για μια ακόμη φορά το δημοκρατικό καθεστώς της χώρας αποδείχθηκε αδύναμο, μέχρι και «ανίκανο», θα έλεγε κανείς, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Το συγκεκριμένο άρθρο θα αιτιολογήσει, γιατί οι Πολιτικές Επιστήμες θα πρέπει να αλλάξουν θεωρητική προσέγγιση, να αγκαλιάσουν και να ενστερνιστούν την πληροφορία και τα δεδομένα, τα οποία παρέχει η τεχνολογία του σήμερα και να αποσυμφορηθούν από κλασικές θεωρίες, οι οποίες λειτουργούν αναχρονιστικά ως προς την ουσιαστική εξέλιξη των Πολιτικών Επιστημών ως Επιστήμες.

Κατά το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, αποτυπώθηκε για μια ακόμα φορά η φρίκη του ναζισμού. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν περίπου 1.000 άτομα, διέλυσαν άλλα τόσα σπίτια και κατέσχεσαν εκατομμύρια δραχμές. Όμως, κανείς από τους υπεύθυνους δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη.

Ένα από τα ζητήματα μείζονος σημασίας που έχει βασανίσει οικτρά το ελληνικό κράτος είναι αυτό της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Αν μελετήσει κανείς δημογραφικά τόσο τον νομό Ξάνθης, όσο κι αυτόν της Ροδόπης, θα αντιληφθεί ότι περιέχουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών, που είναι είτε Τουρκικής καταγωγής, είτε ανήκουν στη φυλή των Πομάκων ή αυτή των Ρομά. Πρόκειται ουσιαστικά για μία θρησκευτική μειονότητα η οποία κατοικεί εντός της ελληνικής επικράτειας από τον Ιούλιο του 1923, δηλαδή από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.