Ανεξάρτητα από τις σκέψεις που μας διακατέχουν κάθε χρόνο στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και των συναισθημάτων εθνικής, ή και όχι, υπερηφάνειας που μας πλημμυρίζουν ένα είναι σίγουρο. Η μέρα αυτή προσφέρεται προκειμένου να καταδικάσουμε την βία που άσκησαν τα ελληνικά στρατεύματα απέναντι στους Ιταλούς εισβολείς! Και αυτό βέβαια έγκειται στη γνωστή ρήση που αναφέρει: «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται. Είτε αυτή είναι μαύρη, είτε κόκκινη» είτε ακόμα και ενός άλλου οποιουδήποτε χρώματος και απόχρωσης, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς…
Η μέρα αυτή υπενθυμίζει την είσοδο της Ελλάδας στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Στο πόλεμο που ο φασισμός, ό,τι πιο σκοτεινό και ειδεχθές, ηττήθηκε πανηγυρικά. Όχι όμως και οριστικά. Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου το 2020 δεν εορτάστηκε με τον συνήθη τρόπο μιας και η διασπορά του ιού την περίοδο εκείνη λάμβανε γιγαντιαίες διαστάσεις. Ακυρώθηκαν έτσι και οι καθιερωμένες παρελάσεις, θίγοντας το εθνικό φρόνημα ορισμένων συμπολιτών μας που περιμένουν κάθε χρόνο στρατιωτικά εμβατήρια, σημαιοστολίσματα και υπερφίαλες τοποθετήσεις από τους πολιτικούς ηγέτες μας για να επαληθεύσουν τα ατόφια πατριωτικά τους ένστικτα. Κάποιοι από αυτούς ενοχλήθηκαν με την ακύρωση της παρέλασης, διαβλέποντας μάλιστα πίσω από αυτή την απόφαση μια προσπάθεια καθυπόταξης του ελληνικού φρονήματος!
Στη πραγματικότητα παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου το 2020 διεξήχθη κανονικά, τιμώντας στο έπακρο το περιεχόμενο της. Μόνο που η παρέλαση πραγματοποιήθηκε στις 7 Οκτωβρίου και αντί για την πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, επιλέχθηκε το Εφετείο. Τη μέρα δηλαδή που επισφραγίστηκε η καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Τη μέρα που το αντιφασιστικό περιεχόμενο της 28ης Οκτωβρίου απέκτησε νόημα, τη μέρα που χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα ένοιωσαν ανακούφιση στο άκουσμα της απόφασης του Δικαστηρίου. Τη μέρα που σημάδεψε τη μεταπολίτευση και τη πολιτική ζωή του τόπου μας.
Ένα χρόνο αργότερα τα όσα συνέβησαν στη Σταυρούπολη και άλλες δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, επιβεβαίωσαν ότι ο φασισμός κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος. Επιβεβαίωσαν ακόμη με τον πιο αδιάψευστο τρόπο ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την αστική Δικαιοσύνη, που ασφαλώς και ήταν απαραίτητη, δεν μπορεί να αναχαιτίσει από μόνη της το φασιστικό δηλητήριο που προσπάθησαν να διοχετεύσουν εκ νέου τα «ορφανά τέκνα» του Μιχαλολιάκου.
«Και αυτοί που μοιράζουν πολιτικές προκηρύξεις έξω από τα σχολεία;». Τα μαχαίρια και τα τέϊσερ, με τα οποία επιτέθηκαν σε μαθητές και φοιτητές εκείνοι που μετέτρεψαν το σχολείο σε ορμητήριο μαφιόζικων επιθέσεων, εξισώθηκαν με τις προκηρύξεις και τα συνθήματα διεκδίκησης που ακούγονταν έξω από το σχολείο. Τουλάχιστον όσοι στέκονταν έξω από το σχολείο δεν φορούσαν κουκούλες, καλύπτοντας την ασχήμια πρώτα και κύρια της ψυχής τους… Αντιθέτως με καθαρό βλέμμα και τολμηρά θέλησαν να καταγγείλουν την υποστήριξη που παρείχαν στους φασίστες κουκουλοφόρους ορισμένοι εντός, αλλά και ορισμένοι εκτός του σχολικού συγκροτήματος. Και η θεωρία των δυο άκρων καλά κρατεί…
Για ορισμένους η βία είναι μέσο, για άλλους όμως σκοπός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της παγκόσμιας ιστορίας και πως υπήρξε παρούσα κάθε φορά που σημειώθηκε μια σημαντική εξέλιξη για την ανθρωπότητα. Είτε αν αυτό ονομάζεται γαλλική επανάσταση, είτε αν ονομάζεται απόπειρα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του 19ου αιώνα. Στην Ελλάδα η εκκίνηση για την ανάπτυξη της θεωρίας των δυο άκρων με στόχο την ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό δόθηκε στα 1944 από τον σοσιαλδημοκράτη Γεώργιο Παπανδρέου στη διάσκεψη του Λιβάνου. Είπε τότε λοιπόν ο νεόκοπος πρωθυπουργός: «Οι Γερμανοί σκοτώνουν. Τα τάγματα ασφαλείας σκοτώνουν. Οι αντάρτες σκοτώνουν. Σκοτώνουν και καίνε. Τι θα απομείνει από τη δυστυχισμένη μας χώρα;» Σχεδόν 8 δεκαετίες μετά και η θεωρία αυτή επικρατεί ως επίσημη αρχή της Ε.Ε. .
Οι «μπογδανικές» συμπεριφορές, οι ίσες αποστάσεις και η κάθε λογής στάση ουδετερότητας που προκρίνουν οι ανένταχτοι και οι απολιτίκ, καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, συνιστούν τη χειρότερη μορφή συναίνεσης στις θρασύδειλες επιθέσεις του κάθε φασίστα κουκουλοφόρου. Οι επίδοξοι δολοφόνοι και η κατάμαυρη ιδεολογία τους δεν θα συντριβούν μέσα σε μια δικαστική αίθουσα, αλλά σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά και όπου αλλού αναπαράγεται. Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής και ακόμη συζητάμε το πώς θα αποτρέψουμε το ενδεχόμενο να μην θρηνήσουμε έναν νέο Φύσσα. Ένα χρόνο μετά και ο ακροδεξιός χώρος αναδιοργανώνεται, αλιεύοντας ψήφους ανάμεσα στους αρνητές του εμβολίου. Στους αρνητές δηλαδή της επιστήμης και της προόδου. Γιατί το να απαγγέλεις το «Μακεδονία ξακουστή», κρατώντας το εικόνισμα της Παναγίας και βρίζοντας τον πρωθυπουργό της χώρας, για ορισμένους έχει μεγαλύτερη αξία από το εμβόλιο και συνολικά την επιστημονική πρόοδο.
Το μήνυμα που στέλνει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι καταρχήν αντιφασιστικό. Απέναντι στους ξένους εισβολείς ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε, μα δυστυχώς όχι ενωμένος καθώς και τότε κάποιοι φορώντας κουκούλες, καλύπτοντας το πρόσωπο τους και συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές, πρόδιδαν όσους αντιστέκονταν στους τελευταίους. Ε, τις ίδιες κουκούλες λοιπόν, εξακολουθούν να φοράνε και σήμερα οι απόγονοι των συνεργατών του Χίτλερ και του Μουσολίνι στην Ελλάδα. Μήπως να καταδικάσουμε και τη βία που άσκησαν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που επέλεξαν να αντισταθούν και να μην συμβιβαστούν στην ιδέα της φασιστικής υποδούλωσης;
Θανάσης Σκούφιας, Φοιτητής Βαλκανικών Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
