Φεβρουάριος 2021. Ημέρα 11η. Διάθεση Σαρκαστική. Συναίσθημα Απάθειας. Αέρας Παλινωδίας. Ιδανικά καταστρατηγημένα. Ελευθερίες διάτρητες. Κόσμος νοητικά εγκλωβισμένος. Βία ψυχολογική, βία σωματική, βία νοητική. Σταματώ, θα λογοκριθώ. Είναι σύνηθες τον τελευταίο καιρό να λογοκρίνονται αυτοί, που λένε την αλήθεια. Είναι αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή , που επιλέγεις αν θα μιλήσεις ή θα σιωπήσεις… Δυστυχώς ο λόγος έχει συμπαντική διάσταση. Δεν φιμώνεται. Δεν καταστρατηγείται.
Δύο γεγονότα αλληλένδετα με κοινή συνιστώσα το Δικαίωμα. Δικαίωμα στο λόγο, δικαίωμα στην έκφραση, δικαίωμα στην παιδεία. Η προστασία των δικαιωμάτων αποτελεί οργανωτική βάση του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Αποτελούν μία σύμβαση μεταξύ της κρατικής εξουσίας και των ατόμων. Τι γίνεται, όμως, όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα; Είναι πολύ απλό. Τίθεται σε κίνδυνο η Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Στο πλαίσιο, λοιπόν, του Κράτος δικαίου, το οποίο αποκλείει κάθε βίαιη και αυθαίρετη εξουσία και ταυτόχρονα στηρίζεται στην ελευθερία και την ισότητα. Είναι κατανοητό, λοιπόν, με μία γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα πως ήρθε η ώρα να αντικρύσουμε τις παθογένειες, που ενώ μας χτυπάνε επίμονα το καμπανάκι εδώ και καιρό, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.
Το Πανεπιστήμιο. Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Χώρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Το στερέωμα της τέχνης, της επιστήμης, της εν γένει παιδείας. Χώρος διακίνησης ιδεών κα ιδανικών, ο χώρος, που αποκτήσαμε την επιστημονική μας ταυτότητα, που εξελιχθήκαμε. Σκεπτόμενη αυτά και έχοντας αναπτύξει τη δική μου θεώρηση για τεκταινόμενα, θέτω τον εξής προβληματισμό: Τι είδους Πανεπιστήμιο θέλουμε; Πώς οραματιζόμαστε το μέλλον της πανεπιστημιακής κοινότητας; Το νέο νομοσχέδιο θέτει πολλά ζητήματα. Ζητήματα, που χρειάζονται λεπτούς χειρισμούς∙ καθώς μία δόση επιπλέον περιορισμού και φαλκιδεύεται η Δημοκρατία.
Η τέχνη έχει τη δική της δυναμική ∙ Μαγνήτης συναισθημάτων και ανθρώπινου Ιδεαλισμού, απλώνει τα δίχτυα της δημιουργίας στη λογοτεχνία, στη μουσική, στο χορό και σαφώς στη ζωγραφική. Η τέχνη έχει έναν αέρα ελευθερίας, που δεν μπαίνει σε συντηρητικά καλούπια. Λειτουργεί με αυτό τον τρόπο αυτοπεριοριστικά. Το νέο νομοσχέδιο, που συζητιέται, για την Ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής οδηγίας για την παροχή υπηρεσιών στον οπτικοακουστικό τομέα, δημιουργεί αντιφάσεις. Το άρθρο 14.παρ 1 του Συντάγματος κατοχυρώνει την ελευθερία της έκφρασης. Της έκφρασης μέσω στοχασμών , ανταλλαγής απόψεων και πηγαίας δημιουργίας. Εμπνέεται η τέχνη από τον αυθορμητισμό και καλλιεργείται από την πραγματικότητα, όχι όπως είναι, αλλά όπως την υφαίνουν οι καλλιτέχνες μέσα από την οπτική τους. Ο λόγος της λογοκρισίας; Η υποκίνηση σε βία.
Και αφού θίχτηκε η βία, πλέον, θεωρώ δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Τον τελευταίο καιρό άνοιξε το σύγχρονο κουτί της Πανδώρας και φανέρωσε όλο το σκοταδισμό, που έκρυβε καλά πάνω σε στερεότυπα και αναχρονιστικές αντιλήψεις. Και παρατηρώντας αυτό το δεσμό να ξετυλίγεται αντιλαμβανόμαστε πόσο καλά ενσωματωμένη είναι η βία στην κοινωνία μας. Πώς εμείς, χρόνια τώρα, δεχόμαστε παθητικά την κάθε λογής βία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τις διαστάσεις της. Ωστόσο, αυτή η στροφή έγινε πλέον σε μία κοινωνία έτοιμη. Δοκιμασμένη. Ήρθε η ώρα όλο αυτό το συντηρητικό και οπισθοδρομικό πλέγμα να ξεδιπλωθεί και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να δοθεί βάση στην ενημέρωση και στην ψυχολογική αποκατάσταση. Να τεθούν όρια στην ανοχή. Είμαι σίγουρη πως έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά τίθενται σταδιακά στιβαρά θεμέλια στην ελληνική κοινωνία.
Πηγή Εικόνας: https://www.google.com/search?q=human+rights&tbm=isch&ved=2ahUKEwiHu5WOv-LuAhUSRhoKHfAWC3wQ2-cCegQIABAA&oq=human+rights&gs_lcp=CgNpbWcQAzICCAAyAggAMgIIADICCAAyAggAMgIIADICCAAyAggAMgIIADICCAA6BAgjECc6BAgAEEM6BwgjEOoCECc6BQgAELEDOggIABCxAxCDAToECAAQEzoICAAQBRAeEBM6CAgAEAgQHhATOgYIABAKEBhQhskBWKCGAmC6hwJoA3AAeAOAAZIBiAGaFZIBBDAuMjOYAQCgAQGqAQtnd3Mtd2l6LWltZ7ABCsABAQ&sclient=img&ei=onslYIfiIpKMafCtrOAH&bih=969&biw=1903&rlz=1C1CHBD_enGR919GR919&hl=el#imgrc=HRAXgPF1indwkM
Η παρατήρηση της πραγματικότητας μπορεί να γίνει δύσκολη έως ανυπόφορη. Το να είμαστε απλοί παρατηρητές δημιουργεί την τάση ν’ αναλαμβάνουν κάποιοι άλλοι δράση για εμάς. Στα απεριόριστα χωρία του ανθρώπινου μυαλού, ο άνθρωπος οφείλει να σκέφτεται ορθολογικά και συλλογικά. Να συλλογίζεται, πως θα διαφυλάξει αυτά που έχει κερδίσει. Τα δικαιώματα του ανθρώπου έχουν κερδηθεί με κόπο, με αγώνα. Είναι πολύ σημαντικό, κλείνοντας, να είμαστε ενεργοί, σκεπτόμενοι πολίτες με ιδανικά και αξίες. Είναι αυτό που αποτυπώνει ο Τάσος Λειβαδίτης, «Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος, δεν θα πάψεις ποτέ ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκαιο».
Εύη Κλειτσίκα, Φιλόλογος – Υπεύθυνη Marketing και Επικοινωνίας LEP
