Η σημερινή ημέρα, 27 Μαρτίου, είναι αφιερωμένη στον κόσμο του θεάτρου. Μία ξεχωριστή ημέρα η οποία έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια μέρα του Θεάτρου ήδη από το 1961, με κύρια πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Κάθε χρόνο, λοιπόν, στις 27 Μαρτίου, συνήθως διοργανώνονται διάφορες θεατρικές παραστάσεις και ένας άνθρωπος του θεατρικού χώρου αναλαμβάνει να μεταδώσει το δικό του μήνυμα για την συγκεκριμένη εορτή, ενώνοντας έτσι όλους τους λάτρεις του θεάτρου μαζί. Αξιοσημείωτο επίσης είναι και το γεγονός πως ο μη Κυβερνητικός Οργανισμός του Ινστιτούτου Θεάτρου έχει άμεση συνεργασία και με την UNESCO.
Τι είναι όμως ουσιαστικά το θέατρο; Ποιος είναι ο ρόλος του στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων; Σε τι ακριβώς συνεισφέρει; Η απάντηση στα προαναφερθέντα ερωτήματα μπορεί να δοθεί ξεκινώντας από τον χώρο προέλευσης του του θεάτρου, δηλαδή την ‘’καταγωγή’’ του. Όπως είναι γνωστό το θέατρο πρωτοεμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Τότε, όπως και σήμερα, το θέατρο δεν συνιστούσε μόνο μία διαφυγή από την δύσκολη καθημερινότητα, αλλά έπαιζε και τον ρόλο ενός πολύ ‘’καλού δασκάλου’’.
Το θέατρο λοιπόν ‘’γεννήθηκε’’ στον χώρο των καλών τεχνών και αποτελεί μία ιδιαίτερη τέχνη ίσως και την πιο δοξασμένη από όλες και την πιο διαχρονική. Κάλλιστα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να την αποκαλέσει επιστήμη, διότι όντως είναι. Ένα ξεχωριστό είδος επιστήμης, το οποίο έχει συμβάλλει στην πορεία εξέλιξης της ιστορίας, της ανθρώπινης σκέψης και το οποίο έχει περάσει από πολλές γενιές.
Χωρίς καμία αμφιβολία το θέατρο έχει κατορθώσει πολλά πράγματα ανά τα χρόνια. Το ίδιο συνδυαστικά με τους μετόχους του, δηλαδή τους ηθοποιούς συμμετέχουν στην τέρψη των ανθρώπων, στην αφύπνιση της ανθρώπινης ευαισθησίας, της φαντασίας και των συναισθημάτων. Επίσης και ειδικότερα στην χώρα μας, το θέατρο είναι ένας πολιτιστικός θησαυρός που μένει ανεξίτηλος, είναι η πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής παράδοσης.
Πέρα από όσα έχουν αναφερθεί το θέατρο δεν είναι μόνο ένα ψυχαγωγικό μέσο το οποίο καλείται να ψυχαγωγήσει το κοινό αλλά καθιστά και ένα μέσο μετάδοσης κοινωνικών και διδακτικών μηνυμάτων και απεικονίζει την πραγματικότητα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ανατρέχοντας στην ελληνική θεατρική ιστορία, ο 15ος-16ος αιώνας πιο συγκεκριμένα στην Κρήτη αναγνώρισε μεγάλη άνθιση με διάφορες τραγωδίες όπως αυτές του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου.Μέχρι και σήμερα παρ’ όλες τις δυσμενείς συνθήκες που διανύουμε το θέατρο συνεχίζει ακάθεκτα να αποτελεί έναν διέξοδο από την στεναχώρια και τα προβλήματα των ανθρώπων σαν ένας γιατρός ή ένας ψυχολόγος για τον άνθρωπο. Ειδικά για την Ελλάδα όλα είναι θέατρο. Όπου υπάρχει Ελλάδα συνυπάρχει αλληλένδετα το Θέατρο και το αντίθετο.
Χρειάζεται και λίγο θέατρο στις ζωές μας. Και αυτό έρχεται να μας υπενθυμίσει και η σημερινή μέρα!
Κατερίνα Καρακουλάκη, Φοιτήτρια Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
