Το τρομακτικό της όλης υπόθεσης είναι ότι το «τσίρκο» της Αργεντινής δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ούτε καν η εξαίρεση. Με μια προσεκτική ματιά θα δούμε ότι πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκώς εξαπλώνεται με νέα πρόσωπα σε πλανητικό επίπεδο. Ο Μιλέι δεν είναι ο πρώτος «κλόουν» που έχει κάνει την εμφάνισή του και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος. Σε δύσκολες περιόδους ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει τον λαϊκιστή ηγέτη που διαλαλεί ότι θα τον σώσει από ό, τι τον κατατρέχει. Αναζητά στην πολιτική ό,τι το μη πολιτικό, ό,τι παίρνει μια απολιτική μορφή, μόνο και μόνο επειδή έχει χορτάσει σαπίλα από τους «κανονικούς» πολιτικούς. Ξέρουμε όμως ότι όλα είναι ένας κύκλος. Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι από την απελπισία και την εξαθλίωση έχουν αναδυθεί τα χειρότερα τέρατα της ανθρώπινης ιστορίας…

Ποτέ άλλοτε κανένα απολυταρχικό καθεστώς δεν είχε τη δυνατότητα να επιβάλει τη θέλησή του χωρίς την εκδήλωση ακραίων περιστατικών βίας. Ο ιδιωτικός τομέας δείχνει ότι είναι πλέον σε θέση να επιβάλλει τις απόψεις του σε μια κοινωνία χωρίς ισχυρές δομές, κατακερματισμένη από την πληθώρα των πολιτικών σχηματισμών, που αντί θα δώσουν έναν πλουραλισμό στην πολιτική ζωή του τόπου, συντελούν στην περαιτέρω αποσύνθεσή της. Το βασικό ερώτημα είναι εάν η τωρινή σύνθεση της κοινωνίας είναι σε θέση να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των παραπάνω συμβάντων.