Οι ακραίες αντιφάσεις της «σωστής πλευράς της ιστορίας» συνεχίζονται όταν προσάπτουν θρησκευτικό φανατισμό μόνο στους Παλαιστινίους. Η κοντόφθαλμη και ευκαιριακή λογική δε βγάζει και πολύ νόημα και αυτή η ψευδαίσθηση ορθολογικότητας πρέπει να καταδεικνύεται και να παραμερίζεται στο δημόσιο λόγο, με επιχειρήματα τα οποία βασίζονται στο διεθνές δίκαιο, το οποίο δίνει κάθε δικαίωμα στον παλαιστινιακό λαό να αντιστέκεται, αφού βρίσκεται πολιορκημένος εδώ και δεκαετίες. Από την πλευρά μας, οφείλουμε να μην είμαστε και τόσο ευκολόπιστοι απέναντι σε όσους πουλάνε «κοινή λογική» και «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Βρισκόμαστε στο 1962 και ο διπολισμός του Ψυχρού Πολέμου έχει γίνει παραπάνω από αισθητός. Όταν μιλάμε για Ψυχρό Πόλεμο, εννοούμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση, η οποία ποτέ δε μετουσιώθηκε σε κατά μέτωπο επίθεση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Η ψυχροπολεμική εποχή ξεκίνησε με το διαχωρισμό του Βερολίνου και έληξε με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το1991. Οι δύο δυνάμεις είχαν στη διάθεση τους τεράστια οπλοστάσια εφοδιασμένα με πυρηνικά, ώστε να μπορούν να προβούν στην πλήρη εξαφάνιση του αντιπάλου αν επιχειρούσε σε ευθεία επίθεση. Αυτός ο «φόβος» της επόμενης μέρας, αποτέλεσε το κίνητρο για μια «μάχη εξοπλισμών» ανάμεσα στις δύο αυτές υπερδυνάμεις. Για τις ΗΠΑ υπήρχε ένας εχθρός μέσα στα πόδια τους, η Κούβα. Και σίγουρα ο φόβος του Αιζενχάουερ για τον κομμουνισμό του Κάστρο, είχε κληροδοτηθεί στο διάδοχο του, Τζον Κένεντι.