Κάποιες ιστορίες έχουν αίσιο τέλος, μας δίνουν το και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Άλλες μας συγκινούν, μας τρομάζουν, κάποιες ίσως και να μας στιγματίζουν. Οι πιο σημαντικές ιστορίες όμως, είναι αυτές που μας υπενθυμίζουν την ανάγκη να αγωνιζόμαστε τόσο για να ζούμε εμείς καλά, όσο και για να ζουν οι επόμενοι καλύτερα από εμάς.

Η 24η Απριλίου 1915, αποτελεί την απαρχή της κορύφωσης των τουρκικών εγκλημάτων. Η γενοκτονία ξεκίνησε με τη δολοφονία 250 Αρμένιων διανοούμενων στην Κωνσταντινούπολη. Η συνέχεια, περιλάμβανε μαζικούς διωγμούς Αρμενίων, σε πορείες θανάτου, μέσω της Μεσοποταμίας, δίχως τροφή και νερό, που συνοδεύονταν από απάνθρωπα βασανιστήρια. Μαζί με αυτή των Ελλήνων, των Ασσύριων και των Ποντίων είναι από τα πρώτα μαζικά εγκλήματα του 20ού αιώνα, και αποτελούν μερικά από τα τραγικότερα της ιστορίας. Η αναγνώριση τους από τα σύγχρονα κράτη, αποτελεί το μοναδικό τρόπο απόδοσης της δικαιοσύνης και αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Σήμερα, 108 χρόνια μετά, οφείλουμε να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη και να υπερτονίσουμε το αίτημα για ιστορική δικαίωση της Χριστιανικής μειονότητας των Αρμενίων, στεκόμενοι απέναντι σε αντίστοιχες πρακτικές μισαλλοδοξίας.